Ένας τυφλός γέροντας, ένα ανοιξιάτικο πρωϊνό, καθόταν στις σκάλες της Εκκλησίας και επαιτούσε. Είχε μάλιστα ένα καπέλο δίπλα του και μία ταμπέλα που έλεγε:
«Είμαι τυφλός, σας παρακαλώ, βοηθήστε με».
Κάποια στιγμή, πέρασε δίπλα από τον τυφλό ένας άνδρας, ο οποίος παρατήρησε πως μέσα στο καπέλο του, υπήρχε μόνο ένα κέρμα. Έριξε, λοιπόν, μέσα άλλο ένα κέρμα, πήρε όμως την ταμπέλα του τυφλού, έσβησε την παλαιά επιγραφή, έγραψε κάτι άλλο και έφυγε χωρίς να γίνει αντιληπτός από τον τυφλό γέροντα.
Αργότερα, επιστρέφοντας, ο ίδιος άνδρας, είδε πως το καπέλο του τυφλού γέροντα, ήταν γεμάτο νομίσματα, χάρηκε και έπιασε κουβέντα με τον γέροντα. Ο ζητιάνος κατάλαβε ότι, αυτός ο άνδρας του είχε αλλάξει το περιεχόμενο της πινακίδας του, και τον ερώτησε με απορία να του πει, τί ήταν αυτό που είχε γράψει και ο κόσμος του προσέφερε τόσα νομίσματα!
Και ο άνδρας του αποκάλυψε ότι, είχε γράψει το εξής:
«Είναι άνοιξη!…, αλλά εγώ δεν μπορώ να την δώ...»!
