Κάποιος γέροντας εζούσε μόνος εις την Ι.Μονή των Μονιδίων και η προσευχή του ήταν η εξής:
«Κύριε, δεν έχω τον φόβο Σου μέσα μου, δι’ αυτό στείλε μου κάποιον κεραυνό ή κάποια άλλη δύσκολη περίστασι ή ασθένεια ή δαίμονα, μήπως έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο φοβηθή η πωρωμένη μου ψυχή»!
Και συνέχιζε να παρακαλή τον Θεόν με τα παρακάτω λόγια:
«Ξέρω ότι, είναι αδύνατον να με συγχωρήσης Κύριε. Διότι αμάρτησα πολύ σε Σένα, Δέσποτα μου, αλλά αν είναι δυνατόν λόγω της Ευσπλαγχνίας Σου, συγχώρεσέ με! Αν όμως αυτό δεν μπορή να γίνη, τιμώρησέ με εδώ εις την γη. Αλλά εάν αυτό είναι αδύνατον, τιμώρησέ με εδώ κατά ένα μέρος και εκεί ανακούφισέ με από την ολοκληρωτική τιμωρία της κολάσεως».
Μ’ αυτή την επιμονή, ένα ολόκληρο χρόνο με ασταμάτητα δάκρυα, με πολλή ταπείνωσι στους λογισμούς του και με νηστείες, παρακαλούσε τον Θεόν και σκεπτόταν:
«Άραγε τί να σημαίνη ο Λόγος που είπε ο Χριστός:
“Μακάριοι οι πενθούντες ότι αυτοί παρακληθήσονται”;;».
Κάποια ημέρα ενώ εκαθόταν κατά γης θλιμμένος και θρηνώντας κατά τη συνήθειά του, του επαρουσιάσθη ο Κύριος με Πρόσωπο Ιλαρό και με γλυκυτάτη Φωνή του λέει:
«Τί έχεις, άνθρωπέ μου, γιατί κλαίς;».
Και γέροντας του απάντησε:
«Επειδή έπεσα, Κύριε»!
Και ο Κύριος του λέει:
«Σήκω επάνω!»!
Αποκρίθηκε τότε ο πεσμένος εις την γη:
«Δεν μπορώ Κύριε να σηκωθώ, εάν δεν μου δώσης το Χέρι Σου»!
Και άπλωσε ο Κύριος το Χέρι Του και τον εσήκωσε και του λέει πάλι με καλωσύνη:
«Γιατί συνεχίζεις να κλαίς, άνθρωπέ μου; Γιατί τόσο λυπάσαι;».
«Και δεν θέλεις, Κύριε, να κλάψω και να λυπηθώ, που τόσο Σέ επίκρανα;», ερωτά ο γέροντας.
Τότε ο Κύριος άπλωσε το Χέρι Του επάνω στο κεφάλι του μοναχού, το αγκάλιασε και του λέει:
«Μη θλίβεσαι τόσο, διότι και γιά σένα έχω χύσει το Αίμα Μου!
Δεν θα δείξω λοιπόν, την Φιλανθρωπία Μου και σε σένα, αλλά και σε κάθε ψυχή που μετανοεί;;;»!!!
Ο αδελφός συνήλθε από την οπτασία και ένοιωσε την καρδιά του πλημμυρισμένη από χαρά, διότι εβεβαιώθη ότι, ο Κύριος τον ελέησε! Έτσι έζησε σ’ όλη του την υπόλοιπη ζωή με πολλή ταπείνωσι και εσωτερική χαρά, ευχαριστώντας τον Θεόν!!!
Γεροντικόν.
