<<Καθώς άρχισε να νυχτώνει, ένας σεΐχης σταμάτησε το ταξίδι του με την καμήλα και έστησε τη σκηνή του για να προφυλαχθή από το νυχτερινό κρύο της ερήμου. Ήταν ακόμη η εποχή που τα ζώα μιλούσαν κι έτσι η καμήλα έσπρωξε με το κεφάλι της το πανί που χρησίμευε σαν πόρτα και είπε στον σεΐχη:
«Αφεντικό, κάνει πολύ κρύο εδώ έξω. Μήπως θα μπορούσα να χώσω λίγο τη μουσούδα μου στη σκηνή, για να μην ξεπαγιάση;»
«Με την άνεσί σου» της είπε ο καμηλιέρης, που είχε αρχίσει να τον παίρνη γλυκά-γλυκά ο ύπνος.
Έτσι η καμήλα έχωσε τη μούρη της μέσα στη σκηνή.
Σε λίγο ξαναείπε στο αφεντικό της:
«Συγγνώμη που σε ενοχλώ πάλι, αλλά μήπως θα μπορούσα να βάλω και τον λαιμό μου μέσα στη σκηνή μη με πιάση κανένας πονόλαιμος μ’ αυτό το παληοκρύο;»
«Κανένα πρόβλημα», είπε ο σεΐχης.
Έτσι η καμήλα έβαλε στο αντίσκηνο και τον λαιμό της και άρχισε να περιεργάζεται τα λίγα πράγματα που είχε αραδιάσει ο σεΐχης.
Σε λίγο η καμήλα ξανασκούντησε το σεΐχη και του λέει:
«Αφεντικό, με συγχωρείς που δεν σε αφήνω να κοιμηθής, αλλά θα σε πείραζε να βάλω και τα μπροστινά μου πόδια μέσα στη σκηνή; Δεν θα πιάσουν πολύ χώρο και θα νοιώσω πολύ πιο ζεστά».
Ο καμηλιέρης δεν είπε τίποτα. Μαζεύθηκε σε μιά γωνιά γιά να κάνη χώρο γιά την καμήλα.
Δεν πέρασε πολλή ώρα και η καμήλα ξανασκούντησε το σεΐχη και του λέει πάλι:
«Νομίζω ότι έχει κάμποσο χώρο ακόμα ώστε να βάλω και την κοιλιά μου. Δεν φαντάζομαι να σε πειράζη, έτσι δεν είναι;».
Μισοκοιμισμένος ο σεΐχης συμφώνησε και, σε λίγο, η καμήλα είχε βάλει το πιό πολύ κορμί της μέσα στη σκηνή.
Μόλις άρχισε να ροχαλίζη ο καμηλιέρης, η καμήλα του τον ξανασκούντησε.
«Έτσι που στέκομαι μισή μέσα, μισή έξω, μπαίνει κρύο από την πόρτα, ίσως θα ήταν καλλίτερα να μ’ αφήσης να μπω όλη μέσα».
Νυσταγμένος ο σεΐχης μαζεύθηκε όσο μπορούσε στην γωνιά του γιά να χωρέση όλη η καμήλα μέσα στη σκηνή.
Η καμήλα άρχισε να περιεργάζεται τον χώρο και, σε λίγο, λέει γυρίζοντας στο σεΐχη:
«Νομίζω ότι η σκηνή αυτή είναι μικρή και δεν μας χωράει και τους δύο. Μιάς και εσύ πιάνεις λιγότερο χώρο καλό θα είναι να βγης έξω, γιά να μπορέσω να ξαπλώσω και εγώ με λίγη άνεσι».
Και ρίχνοντάς του μία κλωτσιά τον πέταξε έξω στο κρύο και στο σκοτάδι της ερήμου...>>!
Αιγυπτιακός μύθος.
Πηγή κειμένου: «Η Σοφία των Λαών», Χρήστος Μαγγούτας. Σελ. 36.
