Ο π. Νικόλαος είχε άνεση και ευκολία λόγου. Σπανίως όμως
μιλούσε αυτοκλήτως. Είχε καλλιεργήσει σε θαυμαστό βαθμό την αρετή της σιωπής.
Μπροστά σε άλλους, ακόμη και σε νεαρά πνευματικά του παιδιά, δεν μιλούσε παρά
μόνο αν του απηύθυναν τον λόγο.
Σε θρησκευτικές συνάξεις δεν έλεγε ποτέ κάποια
πνευματική σκέψη παρά μόνο όταν τον ρωτούσαν. Σπανίως έδινε συμβουλές χωρίς να ερωτάται.
Βλέποντάς τον να στέκεται έτσι πολλοί του έδιναν συμβουλές. Τις δεχόταν ταπεινά
και έδειχνε να ωφελείται. Τον θυμόμαστε πάντα με ελαφρά σκυμμένο το κεφάλι και
τα μάτια χαμηλωμένα. Αυτή ήταν και η συνηθισμένη στάση στο σπίτι του όταν τον επισκεπτόμαστε
στην γιορτή του. Απαντούσε με ταπείνωση και ευγένεια όταν του απευθύναμε τον
λόγο. Μετά από λίγο ζητούσε ταπεινά συγνώμη και αποσυρόταν για προσευχή. Οι επισκέπτες
στην γιορτή του ήταν λιγοστοί.
Η ευσέβεια του π. Νικολάου ήταν έκδηλη. Αρκούσε
να δεις το πρόσωπό του για να διδαχθείς.
Δεν έκανε παρατηρήσεις, αλλά ένα ταπεινό βλέμμα του με πολλή γλυκύτητα έφθανε
για να σε φέρει σε συναίσθηση. Κάποια φορά την ώρα που ο π. Νικόλαος έβγαινε από
τον Ναό, μία νέα γυναίκα στο απέναντι πεζοδρόμιο ξεστόμισε μιά άσχημη φράση σ’ένα
διερχόμενο οδηγό. Ο π. Νικόλαος έπιασε με τα δυό του δάχτυλα τα χείλη,
δείχνοντάς της με ταπείνωση να κλείσει το στόμα. Όταν αργότερα επέστρεψε στο
Ναό, η νέα γυναίκα τον περίμενε και φιλώντας του τα χέρια κλαίγοντας ζητούσε
συγχώρηση.
Πηγή: «Ο Ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006) » Εκδόσεις
«Ορθόδοξος Κυψέλη» Οκτώβριος 2007
