Από τα αγαπημένα θέματα του Αγίου Παϊσίου, ήταν αυτά
που αφορούσαν την οικογενειακή και την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Γύρω απ' αυτά
τα θέματα, δεν παρέλειπε να συμβουλεύει τους επισκέπτες του, απλά, κατανοητά και
με διακριτικό πάντοτε τρόπο.
Κάποτε, ένας επισκέπτης του Γέροντος, άρχισε να τον
ρωτάει πώς μπορεί ν' αποφύγει κάποιος την γκρίνια. Κι εκείνος, αφού σκέφθηκε
λίγο, του απάντησε: Η γκρίνια, παιδί μου, οφείλεται στην κακομοιριά. Μόνο με την
δοξολογία μπορεί κάποιος να την κάνει πέρα. Η γκρίνια γεννά γκρίνια και η
δοξολογία γεννά δοξολογία. Όταν δεν γκρινιάζει κάποιος γιά μιά δυσκολία που τον
βρίσκει, αλλά δοξάζει τον Θεό, τότε «σκάζει» ο πονηρός και πάει σε άλλον που γκρινιάζει,
γιά να του τα φέρει όλα ανάποδα. Γιατί όσο γκρινιάζει κάποιος, τόσο ρημάζει.
Μερικές φορές δεν μας ευχαριστεί τίποτε, ενώ
μπορεί κάποιος όλα να τα γλεντάει πνευματικά με δοξολογία και να έχει την ευλογία
του Θεού.
Να, ξέρω κάποιον, που αν βρέξει και του πεις “πάλι
βρέχει”, αρχίζει: “Ναι, όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία”. Αν
μετά από λίγο σταματήσει η βροχή και του πεις “ε!, δεν έβρεξε και πολύ”, θα πει:
“Σιγά, βροχή ήταν αυτή; Θα ξεραθή ο τόπος...”. Και δεν μπορεί να πει κάποιος ότι
δεν είναι καλά στο μυαλό του. Απλώς έχει συνηθίσει να γκρινιάζει. Να είναι
λογικός και να σκέφτεται παράλογα…!
Η γκρίνια είναι κατάρα. Είναι σαν να καταριέται ο
ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του, οπότε μετά έρχεται η οργή του Θεού.
Εγνώριζα δύο γεωργούς στην Ήπειρο. Ο ένας ήταν οικογενειάρχης,
είχε ένα-δύο χωραφάκια και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό. Εργαζόταν όσο
μπορούσε, χωρίς άγχος. “Θα κάνω ό,τι προλάβω”, έλεγε. Μερικές φορές, άλλα
δεμάτια σάπιζαν από την βροχή, γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψει, άλλα του τα
σκόρπιζε ο αέρας, κι όμως γιά όλα έλεγε: “Δόξα Σοι o Θεός” και όλα του πήγαιναν
καλά.
Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες, πρόβατα
κ.λπ., αλλά δεν είχε παιδιά. Αν τον ρωτούσες πώς τα πας; “Ασ' τα, μην τα ρωτάς”,
απαντούσε. Ποτέ του δεν έλεγε “Δόξα Σοι o Θεός”, ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένος.
“Όλο γκρίνια ήταν. Και να δείτε: Άλλοτε του ψοφούσε μιά αγελάδα, άλλοτε του
συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο. Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε.
Γι' αυτό σας λέω. Η δοξολογία είναι μεγάλη υπόθεση!!
Από μας εξαρτάται, αν θα γευθούμε ή όχι τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός. Πώς
όμως να τις γευθούμε, αφού ο Θεός μας δίνει λ.χ. μπανάνα κι εμείς σκεφτόμασθε τί
καλλίτερο τρώει ο τάδε επιχειρηματίας; Πόσοι άνθρωποι τρώνε μόνο ξερό παξιμάδι,
αλλά ήμερα-νύχτα δοξολογούν τον Θεό και τρέφονται με ουράνια γλυκύτητα; Αυτοί οι
άνθρωποι αποκτούν μιά πνευματική ευαισθησία και γνωρίζουν τα χάδια του Θεού!!
Εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε, γιατί η καρδιά μας έχει πιάσει γλίτσα και δεν ικανοποιούμαστε
με τίποτε… Δεν καταλαβαίνουμε ότι, η ευτυχία είναι στην αιωνιότητα (!!!) και
όχι στην ματαιότητα…
Οι άνθρωποι σήμερα δυσκόλεψαν την ζωή τους, γιατί δεν
αρκούνται στα λίγα, αλλά κυνηγούν συνεχώς και με κάθε τρόπο τα υλικά αγαθά. Όσοι
όμως θέλουν να ζήσουν γνήσια πνευματική ζωή, πρώτα-πρώτα, πρέπει να αρκεσθούν στα
λίγα. Όταν η ζωή τους είναι απλοποιημένη, χωρίς πολλές σκοτούρες, και ελευθερωμένοι
θα είναι από το κοσμικό πνεύμα, και χρόνος θα τους περισσεύει γιά τα
πνευματικά. Αλλιώς θα κουράζονται, προσπαθώντας ν' ακολουθήσουν την μόδα, θα
χάνουν την γαλήνη τους και το μόνο πού θα κερδίζουν τελικά θα είναι περισσότερο
άγχος…
Πηγή: Αθωνική Πολιτεία, Αρ Φύλλου:252 – ΙΟΥΛ-ΑΥΓ-ΣΕΠΤ 2017 σελ.4
