Ο λύκος κάποια στιγμή γέρασε και αδύναμος όπως ήταν, δεν μπορούσε πλέον να κυνηγήσει. Επήγε λοιπόν σε μία σπηλιά, εκάθησε εκεί και άρχισε να φωνάζει στα περαστικά ζώα:
«Αχ καλά μου ζώα, γέρασα πια, και δεν ξέρω πόσο ακόμα θα ζήσω. Όμως, θέλω έστω και αργά να ξεχάσουμε όλα τα παληά, τότε που σας κυνηγούσα, γιά να σας φάω. Θέλω τώρα να κάνουμε συνθήκη ειρήνης, αγάπης και να μονιάσουμε. Να γίνουμε “ένα”».
Από την σπηλιά του λύκου πέρασαν ο λαγός, το ελαφάκι, το κουνάβι, και άλλα πολλά ζώα. Τον επίστεψαν, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά του και επήγαν κοντά του, γιά να γίνουν “ένα”. Αυτός όμως τα κατασπάραξε και εχόρτασε την πείνα του, γεμίζοντας την είσοδο της σπηλιάς με κόκκαλα...
Κάποια στιγμή, εφάνηκε και η σοφή αλεπού. Έκανε μία βόλτα γύρω από την σπηλιά και με προσοχή την περιεργάσθηκε, ενώ άκουγε την πρόσκληση του λύκου, που την καλούσε, να κάνουν πλέον αγάπη, να πάει κοντά του και να ενωθούν με φιλία.
Τότε η αλεπού απάντησε στο κάλεσμα του λύκου ως εξής:
«Αχ καϋμένε λύκο, καλά τα λες, και οι κουβέντες σου είναι πολύ αγαπητικές και όμορφες, όμως η είσοδος της σπηλιάς σου είναι γεμάτη νωπά κόκκαλα. Σε ακούω βέβαια, πώς θέλεις πάρα πολύ και επιθυμείς να γίνουμε “ένα”, αλλά εμένα, έτσι όπως την εννοείς την ένωση, δεν μου αρέσει καθόλου. Διότι εάν σε πιστέψω και έλθω κοντά σου, εσύ θα με φας και αφού με βάλεις στην κοιλιά σου, τότε φυσικά θα γίνουμε “ένα”. Δεν θα υπάρχω πλέον εγώ, αλλά μόνο ένας· εσύ. Γι’ αυτό συγχώρησέ με και βρες άλλους κουτούς, γιά να γίνεις “ένα” μαζί τους»!
