Ένας σεβάσμιος κύριος, ερώτησε έναν νεαρό, ποιά είναι τα σχέδιά του γιά το μέλλον. Και ο νέος απάντησε:
«Είμαι υπάλληλος σε ένα μεγάλο εμπορικό κατάστημα και ελπίζω σύντομα, να ανοίξω ένα δικό μου κατάστημα.».
«Πολύ ωραία! Και μετά από αυτό, τί θα κάνεις;».
«Θα βρω μία καλή κοπέλα, που να μου ταιριάζει και θα κάνω οικογένεια.».
«Πολύ καλά! Και έπειτα;».
«Θα συνεχίσω τις επιχειρήσεις μου και θα προσπαθήσω να γίνω πλούσιος, να κάνω περιουσία. Θα κάνω παιδιά και θα τα μορφώσω.».
«Και έπειτα;», ξαναρωτάει ο κύριος.
«Ε, έπειτα θα γεράσω, θα αποσυρθώ και με τα χρήματα που θα έχω, θα ζω βασιλικά μαζί με την γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου.».
«Και έπειτα;».
«Μετά το γήρας, εννοώ, τί θα κάνεις;», ερωτά διευκρινιστικά ο κύριος.
« Έπειτα… Νομίζω ότι… Θα πεθάνω…».
«Και έπειτα τί θα κάνεις;», ερώτησε γιά τελευταία φορά ο κύριος.
«Ω! Αυτό ποτέ δεν το έχω σκεφθή…».
Ο νέος αυτός, δεν έκανε κανένα σχέδιο γιά την Αιωνιότητα...
Δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των νέων και ιδιαιτέρως στην εποχή μας, τέτοια όνειρα καλλιεργεί, τα οποία, σχεδόν πάντοτε, δεν πραγματοποιούνται και δεν σκέπτεται καν ότι υπάρχει άλλη Ζωή… Μήπως, όμως, το ίδιο ακριβώς δεν συμβαίνει και με τους μεγαλυτέρους ακόμη και με τους υπερήλικες;;;
