Ένας νεαρός, ταξίδευε με τον πατέρα του, με το τραίνο. Ο νεαρός ήταν όλο χαρά, κολλημένος στο παράθυρο του τραίνου και σχολίαζε κάθε εικόνα που πέρναγε από μπροστά του. Τα σχόλια του ήταν απανωτά, αλλά και κάποιες φορές ενοχλητικά:
«Μπαμπά κοίτα, τα δένδρα πηγαίνουν προς τα πίσω...
Μπαμπά κοίτα, τα σύννεφα τρέχουν μαζί μας...»!!
Ο πατέρας του σε κάθε σχόλιο του γιού του, χαμογελούσε χωρίς να του απαντά ή να του κάνει κάποια παρατήρηση...
Μία ηλικιωμένη κυρία, καθόταν δίπλα τους και έβλεπε αρκετά ενοχλημένη, την παιδιακίστικη συμπεριφορά του νεαρού, η οποία δεν σχετιζόταν με την ηλικία του. Ο νεαρός ξεχειλισμένος από χαρά, σε κάθε νέα εικόνα που αποκαλυπτόταν στην πορεία του τραίνου, αναφωνούσε έκπληκτος γιά τις νέες ανακαλύψεις του. Μέχρι που η κυρία αντέδρασε και είπε στον πατέρα του νεαρού:
«Αγαπητέ, θα έπρεπε να διορθώσετε την συμπεριφορά του γιού σας... Υπάρχουν πολύ καλοί ιατροί, νοσοκομεία και ιδρύματα που μπορούν να τον βοηθήσουν...»
Ο πατέρας χαμογέλασε, χωρίς να δείχνει ενόχληση και απάντησε ως εξής:
«Σήμερα, βγήκαμε από το Νοσοκομείο και επιστρέφουμε σπίτι μας! Μόνο, που ο γιος μου, δεν είχε νοσηλευθή γιά ψυχικά ή νοητικά θέματα αλλά ήταν τυφλός… Από σήμερα, όμως, μπορεί και να βλέπει!!!»!!
Η κυρία, απλά ψέλλισε ντροπιασμένη ένα σιγανό «συγγνώμην»…
