<<Είναι βαρύ αμάρτημα η ιεροκατηγορία και ο χλευασμός των Λειτουργών της Εκκλησίας μας.
Κατά την μακρά περίοδο των εβδομήκοντα ετών, όπου έζησα στον ευλογημένο αυτό τόπο, στο Άγιον Όρος, είδα πολλές τιμωρίες εξ αιτίας αυτής της αμαρτίας. Διάβασα, μάλιστα και σε κάποιο χειρόγραφο, στην βιβλιοθήκη της Μονής μας, την παρακάτω σχετική διήγηση:
«Σε ένα χωριό, ένας γέροντας ιερέας, ενώ ήταν καλός και ιδιαίτερα φιλακόλουθος, υπέπιπτε στο πάθος της μέθης. Όταν έβγαινε από την Εκκλησία, παρασυρόταν από το πάθος του στα διάφορα καφενεία. Εκεί, μετά από 2-3 ποτηράκια αλκοόλ, έχανε τον εαυτό του, ζαλιζόταν, συναισθανόμενος όμως την θέση του σηκωνόταν και τρικλίζοντας έπαιρνε το δρόμο γιά το σπίτι του.
Σ’ αυτό το δρόμο όμως, είχε ο αδελφός του ιερέα, κατάστημα. Όταν, λοιπόν, τον έβλεπε να περνάει σε τέτοια κατάσταση, έβγαινε στην πόρτα του μαγαζιού του και όχι από λύπη, αλλά μάλλον από ευθιξία, τον εφασκέλωνε από πίσω με το δεξί του χέρι (τον εμούτζωνε όπως λέμε)...
Μετά από λίγο καιρό, συνέπεσε να πεθάνει ο εύθικτος αυτός αδελφός του ιερέως. Όταν ύστερα από τρία χρόνια, άνοιξαν τον τάφο του, γιά την ανακομιδή των οστών του νεκρού, ευρήκαν το δεξί του χέρι ακέραιο...
Τότε με συμβουλή του άλλου εφημερίου ιερέως, πήραν το αδιάλυτο χέρι και το εξέθεσαν στον νάρθηκα του Ναού, γιά να τον συγχωρήσουν οι συγχωριανοί του, γιά τυχόν λιποβαρή ζυγίσματα ή άλλες αδικίες συνηθισμένες σ’ όσους ασχολούνται με το εμπόριο.
Αλλά και πάλι, μετά από άλλο ένα έτος ενταφιασμού, ευρέθηκε το χέρι αδιάλυτο.
Τότε -κατά Θεία Νεύση- ένας άλλος έμπορος που είχε το κατάστημά του απέναντι από το κατάστημα του νεκρού, ανέφερε στον εφημέριο το γεγονός του καθημερινού φασκελώματος και του χλευασμού του γέροντα ιερέα, από τον αδελφό του. Ο καλός εκείνος ιερέας, κατάλαβε ποιά ήταν η αιτία που η δεξιά του νεκρού παρέμενε ακέραια και αμέσως κάλεσε τον γέροντα συλλειτουργό του και τον παρώτρυνε να κάνει Τρισάγιο και να διαβάση πάνω απ’ το αδιάλυτο χέρι την συγχωρητική ευχή! Πράγματι, μόλις έγιναν αυτά, αμέσως τα σαρκώδη μέρη του άλιωτου χεριού, διελύθησαν και έμειναν γυμνά τα οστά!»!!
Με άλλα λόγια, η κατάκριση και τα σχόλια εις βάρος ιερέων, είναι πολλές φορές αμαρτία πιό βαρειά από τα φασκελώματα και τιμωρούνται πιό αυστηρά. Να ξέρετε ότι, όταν κοροϊδεύετε έναν κληρικό, οι κοροϊδίες αυτές δεν πάνε στον ιερέα άνθρωπο, αλλά πάνε στην ιερωσύνη του παππά και επομένως είναι σαν να απευθύνωμε αυτά τα λόγια στον Κύριο μας! Και αυτό διότι το χάρισμα της ιερωσύνης, είναι ένα δάνειο που δίδει ο Χριστός στον κληρικό, γιά να δημιουργήση προϋποθέσεις σωτηρίας στον άνθρωπο!>>!!
Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης (1886-1983)
