Ερωτήθη κάποτε ο Άγιος Παΐσιος, από κάποιον προσκυνητή:
«Γέροντα, αφού η εξομολόγηση τα σβήνει όλα, τότε γιατί αυτός που κάνει μεγάλη σαρκική αμαρτία, δεν μπορεί να γίνει ιερέας;».
Εκείνη τη στιγμή, ο γέροντας έτυχε να κρατάει δύο ανοξείδωτα κύπελλα, που κερνούσε νερό στους προσκυνητές και κρατώντας τα κύπελλα απαντάει στον προσκυνητή:
«Δεν μου λες, αν το κύπελλο σπάσει και το ηλεκτροκολλήσω τότε δεν θα γίνει γερό;».
«Ναί! Και μάλιστα πιο γερό από ό,τι ήταν πριν!».
«Τότε, να που το ένα με την κόλληση έγινε πολύ γερό, ενώ το άλλο, που δεν έχει κόλληση, δεν είναι μεν τόσο γερό, αλλά είναι απείρακτο!!
Όταν, λοιπόν, έλθη κάποιος Βασιλέας, με ποιό ποτήρι θα του δώσουμε να πιεί νερό;».
«Με το δεύτερο, το απείραχτο, που δεν έχει κολληθή!».
«Ε! Γι’ αυτό κάνουμε ιερείς
εκείνους, που δεν έκαναν αμαρτία, ασχέτως εάν δεν είναι τόσο θερμοί, όσο
εκείνοι που μετά την αμαρτία μετανόησαν!!»!!!
