Κάποιος αγιορείτης μοναχός, είπε στον ηγούμενο του Κοινοβίου, ότι θα άφηνε τη Μονή και θα πήγαινε να ζήσει στην κορυφή του Άθωνα, μέσα στην ησυχία και αυτό διότι στο Μοναστήρι είχε πολύ θόρυβο.
Τον συμβούλευσε ο ηγούμενος να κάνει υπακοή και να μην πάει.
Αλλά αυτός... τίποτε, ήταν αποφασισμένος.
Πήγε, λοιπόν, στον Άθωνα.
Ήταν καλοκαίρι και το βράδυ, ήλθαν μεγάλα και πολλά κουνούπια και έκαναν πολύ θόρυβο, σε σημείο που δεν μπόρεσε ο μοναχός να κλείσει μάτι…
Το πρωΐ ήλθαν κάτι βατράχια και άρχισαν να κοάζουν, χωρίς σταματημό...
«Καλά, που βρέθηκαν όλα αυτά;» αναρωτιόταν ο μοναχός.
Μόλις σταματούσαν τα βατράχια, αμέσως ξεκινούσαν τα τζιτζίκια, χιλιάδες τζιτζίκια έκαναν τον δικό τους μανιασμένο θόρυβο…
Που να συγκεντρωθή γιά προσευχή…
Το επόμενο βράδυ, πάλι τα κουνούπια, αλλά και άλλοι περίεργοι θόρυβοι…
«Λες να είναι δαιμόνια;», αναρωτιόταν ο μοναχός και άρχισε να φοβάται...
Κάθε βράδυ έμενε άϋπνος από τον θόρυβο και τον φόβο. Πήγε να βρει ηρεμία στην έρημο του Άθωνα και βρήκε περισσότερο θόρυβο.
Έκανε μία εβδομάδα να κοιμηθή… Έχασε και δέκα κιλά...
«Είδε και απόειδε» και αποφάσισε να επιστρέψει στην Μονή του.
Σέρνοντας τα πόδια του, επέστρεψε στο Μοναστήρι του. Ήταν αγνώριστος φυσιογνωμικά και σε κακά χάλια.
«Καλά…», του είπαν οι πατέρες, «τόσο σύντομη ήταν η άσκησή σου;».
Το μόνο που τους είπε ήταν:
«Πατέρες κινδυνεύω να πεθάνω από την αϋπνία. Έχω να κοιμηθώ 10 ημέρες.
Τόσο θόρυβο, δεν τον περίμενα εκεί πάνω...».
Ήταν ένα μάθημα στον μοναχό, διότι, ό,τι έκανε, το έκανε χωρίς την Χάρη της υπακοής…
