Είπε κάποιος προσκυνητής στον Άγιο Παΐσιο:
«Γέροντα, όταν υπηρετής έναν άρρωστο, δεν σε καταβάλλει μόνον η κούραση, αλλά και η στενοχώρια, γιατί βλέπεις έναν δικό σου άνθρωπο, σιγά-σιγά να σβήνη…».
«Ναι, αλλά και ο Θεός όλους τους οικονομάει!
Βλέπεις, όταν αρρωσταίνη ένα μέλος από την οικογένεια, όλη η οικογένεια πονάει. Και αν τυχόν είναι ο πατέρας και δεν μπορεί να εργασθή, ολόκληρη η οικογένεια πονάει και δυστυχεί. Έχει την αγωνία: «Θα ζήση ο πατέρας…, δεν θα ζήση…». Βασανίζεται αυτός, βασανίζονται και οι άλλοι... Σβήνει αυτός, σβήνουν και οι γύρω του... Και η μητέρα τότε πρέπει να δουλέψη περισσότερο... Να φροντίση τα παιδιά, να πάη και στο Νοσοκομείο, γιά να κοιτάξη τον άρρωστο.
Θέλω να πω, όταν κάποιος αρρωστήση από μιά βαρειά αρρώστια, και ο ίδιος υποφέρει, κουράζεται και θέλει να πεθάνη, αλλά και οι δικοί του που τον υπηρετούν, στενοχωριούνται, ταλαιπωρούνται και κουράζονται. Και όσο περισσότερο δεμένοι και αγαπημένοι είναι, επιτρέπει στο τέλος ο Θεός, και ο άρρωστος και αυτοί που τον υπηρετούν, να ταλαιπωρούνται πιό πολύ, να πονούν πιό πολύ, μέχρι να φθάσουν να πουν: «Ας τον πάρη ο Θεός, γιά να ξεκουρασθή», αλλά γιά να ξεκουρασθούν και αυτοί.
Βλέπετε, όταν μία οικογένεια είναι πολύ αγαπημένη, και οι γονείς πεθαίνουν στα καλά καθούμενα, χωρίς να αρρωστήσουν, και δεν ταλαιπωρούνται ούτε αυτοί ούτε τα παιδιά τους, γιατί δεν χρειάσθηκε να τους υπηρετήσουν, ο πόνος του χωρισμού γιά τα παιδιά είναι πολύ οδυνηρός…»!!
