Ήταν 20 Δεκεμβρίου του 1943.
Το Αμερικανικό βομβαρδιστικό B-17F, που από το πλήρωμά του είχε ονομασθή, «Ye Olde Pub», μόλις που κατάφερνε να στέκεται στον αέρα και να πετά, επιχειρώντας να πλησιάσει τη Μάγχη και να επιστρέψει στην Βρετανία.
Μετά από την εκτέλεση της αποστολής του, που ήταν επίθεση στην πόλη της Βρέμης, το Β-17F δέχθηκε επίθεση από Γερμανικά καταδιωκτικά. Κυβερνήτης του ήταν ο νεαρός υποσμηναγός Charles Brown. Οι πληγές στο κουφάρι του βομβαρδιστικού ήταν πολλές:
Δύο από τους 4 κινητήρες του είχαν πάψει να λειτουργούν...
Το μπροστινό του τμήμα είχε σχεδόν ολοκληρωτικά καταστραφή...
Το κυρίως σώμα του αεροπλάνου ήταν γεμάτο τρύπες και το πλήρωμα του σκάφους ήταν εκτεθειμένο στον παγωμένο αέρα…
Το ουραίο πτερύγιο είχε διαλυθή και σπάσει...
Είχε επίσης καταστραφή και το πίσω πολυβολείο...
Όλα έδειχναν πως το Β-17F και το πλήρωμά του ήταν ξεγραμμένο. Αυτό έγινε βεβαιότητα, όταν πίσω από το βαρύ βομβαρδιστικό που αγκομαχούσε να κρατηθή στον αέρα, βρέθηκε ένα Γερμανικό καταδιωκτικό BF-109. Πιλότος του ήταν ο νεαρός αξιωματικός της Luftwaffe, Franz Stigler. Ο Stigler, είχε ήδη στο ενεργητικό του 27 καταρρίψεις και όταν συμπλήρωνε τις 30 καταρρίψεις εχθρικών αεροσκαφών, θα κέρδιζε την ύψιστη τιμητική διάκριση, τον Σταυρό των Ιπποτών.
Η κατάρριψη βομβαρδιστικού, τον εκτόξευε στις 30 καταρρίψεις, αφού τα βομβαρδιστικά μετρούσαν τριπλά στους Ναζί, σε σχέση με τα απλά μαχητικά αεροσκάφη. O Stigler χρειάζονταν μία μόνο κατάρριψη εχθρικού βομβαρδιστικού, ώστε να τιμηθή με μία ζηλευτή διάκριση γιά κάθε Γερμανό πιλότο.
Μία κατάρριψη ακόμη...
Ο νεαρός πιλότος, δεν θα μπορούσε να ονειρευθή πιό εύκολο στόχο.
Επιτέθηκε στο Αμερικανικό βομβαρδιστικό και έβλεπε ήδη τον εαυτό του με το ποθητό μετάλλιο γύρω από τον λαιμό του. Γρήγορα όμως διαπίστωσε ότι, το πίσω πολυβολείο του εχθρού ήταν κατεστραμμένο και ο αντίπαλος δεν μπορούσε να ανταποδώσει τα πυρά και να αμυνθή. Αμέσως πέταξε δίπλα στο αεροπλάνο του εχθρού, παρατηρώντας τα πλήγματα που είχε δεχθή. Μπορούσε πλέον να δει το πλήρωμα του Β-17F και διεπίστωσε πως ήταν νέα, ανυπεράσπιστα και παγωμένα παιδιά, τα οποία περίμεναν τον βέβαιο θάνατο.
Προχώρησε εμπρός και ευρέθηκε δίπλα στο cockpit του αντιπάλου και τότε, πήρε μία απόφαση που θα άλλαζε πολλές ζωές! Ο Αμερικανός πιλότος που είχε σχεδόν την ίδια ηλικία με αυτόν, δεν ήταν ο απρόσωπος εχθρός του, ήταν ένας άνθρωπος απόλυτα ανυπεράσπιστος, που βρισκόταν στο απόλυτο έλεός του. Σκέφθηκε, λοιπόν, ότι, το να κτυπήσει και να ρίξει το συγκεκριμένο βομβαρδιστικό του εχθρού, θα ήταν σαν να άνοιγε πυρ απέναντι σε έναν αλεξιπτωτιστή. Μία πράξη που δεν είχε μέσα της καμμία τιμή...
Πώς να καταδεχθή λοιπόν ένα παράσημο τιμής, μετά από μία τέτοια άτιμη πράξη;;
Ο Franz, δεν όπλισε ξανά τα πολυβόλα του. Αντίθετα, συνέχισε να πετά δίπλα στο βομβαρδιστικό του εχθρού, προστατεύοντάς το, μέχρι αυτό να φθάσει στη Μάγχη και στον εναέριο χώρο της Βρετανίας. Τότε, κοίταξε τον Charlie στα μάτια, τον χαιρέτησε στρατιωτικά, δέχθηκε τον αντίστοιχο χαιρετισμό από αυτόν, και πέταξε μακριά πίσω στην Γερμανία!
Όμως, η ιστορία αυτή, ήταν προωρισμένη να μη τελειώσει εκεί.
Πέρασαν 40 χρόνια και ευρισκόμεθα στο 1983.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι μακρινό παρελθόν, ο Αμερικανός πιλότος Charles Brown και ο Γερμανός εχθρός του Franz Stigler θα συναντηθούν ξανά! Μέσα από ένα περιοδικό βετεράνων, αναγνώρισε ο ένας τον άλλον και αποφάσισαν να βρεθούν από κοντά.
Τόσα χρόνια, αναρωτιόταν ο ένας γιά την «τύχη» του άλλου.
Αν επέζησε, αν βγήκε ζωντανός από την κόλαση του πολέμου.
Τώρα, λοιπόν, ήταν πάλι ο ένας απέναντι στον άλλον σε μία συνάντηση που ξεχείλιζε από σεβασμό, ευγνωμοσύνη και συγκίνηση. Οι δυο παλαιοί πιλότοι και «εχθροί», τελικά έγιναν αχώριστοι φίλοι! Το ίδιο συνέβη με τις οικογένειες τους, με τις οποίες συχνά ωργάνωναν κοινές εκδρομές γιά ψάρεμα!
Υπήρξε μία ακόμη συνάντηση, όπου ο Franz Stigler, συνάντησε όλους τους απογόνους του πληρώματος του B-17F. Περισσότεροι από 30 άνθρωποι είχαν έλθη στη ζωή, γιατί εκείνη την ημέρα του Δεκεμβρίου του 1943, ο Franz επέλεξε να μην ακουμπήσει τον κόκκινο διακόπτη των πολυβόλων του και να επιτρέψει στο πλήρωμα του Β-17F να έχει μία ακόμη ευκαιρία ζωής! Μετά το τέλος αυτής της συνάντησης, ο Franz δώρισε στον φιλο του Charles ένα βιβλίο, που μέσα είχε γράψει την πιό κάτω αφιέρωση:
Το Αμερικανικό βομβαρδιστικό B-17F, που από το πλήρωμά του είχε ονομασθή, «Ye Olde Pub», μόλις που κατάφερνε να στέκεται στον αέρα και να πετά, επιχειρώντας να πλησιάσει τη Μάγχη και να επιστρέψει στην Βρετανία.
Μετά από την εκτέλεση της αποστολής του, που ήταν επίθεση στην πόλη της Βρέμης, το Β-17F δέχθηκε επίθεση από Γερμανικά καταδιωκτικά. Κυβερνήτης του ήταν ο νεαρός υποσμηναγός Charles Brown. Οι πληγές στο κουφάρι του βομβαρδιστικού ήταν πολλές:
Δύο από τους 4 κινητήρες του είχαν πάψει να λειτουργούν...
Το μπροστινό του τμήμα είχε σχεδόν ολοκληρωτικά καταστραφή...
Το κυρίως σώμα του αεροπλάνου ήταν γεμάτο τρύπες και το πλήρωμα του σκάφους ήταν εκτεθειμένο στον παγωμένο αέρα…
Το ουραίο πτερύγιο είχε διαλυθή και σπάσει...
Είχε επίσης καταστραφή και το πίσω πολυβολείο...
Όλα έδειχναν πως το Β-17F και το πλήρωμά του ήταν ξεγραμμένο. Αυτό έγινε βεβαιότητα, όταν πίσω από το βαρύ βομβαρδιστικό που αγκομαχούσε να κρατηθή στον αέρα, βρέθηκε ένα Γερμανικό καταδιωκτικό BF-109. Πιλότος του ήταν ο νεαρός αξιωματικός της Luftwaffe, Franz Stigler. Ο Stigler, είχε ήδη στο ενεργητικό του 27 καταρρίψεις και όταν συμπλήρωνε τις 30 καταρρίψεις εχθρικών αεροσκαφών, θα κέρδιζε την ύψιστη τιμητική διάκριση, τον Σταυρό των Ιπποτών.
Η κατάρριψη βομβαρδιστικού, τον εκτόξευε στις 30 καταρρίψεις, αφού τα βομβαρδιστικά μετρούσαν τριπλά στους Ναζί, σε σχέση με τα απλά μαχητικά αεροσκάφη. O Stigler χρειάζονταν μία μόνο κατάρριψη εχθρικού βομβαρδιστικού, ώστε να τιμηθή με μία ζηλευτή διάκριση γιά κάθε Γερμανό πιλότο.
Μία κατάρριψη ακόμη...
Ο νεαρός πιλότος, δεν θα μπορούσε να ονειρευθή πιό εύκολο στόχο.
Επιτέθηκε στο Αμερικανικό βομβαρδιστικό και έβλεπε ήδη τον εαυτό του με το ποθητό μετάλλιο γύρω από τον λαιμό του. Γρήγορα όμως διαπίστωσε ότι, το πίσω πολυβολείο του εχθρού ήταν κατεστραμμένο και ο αντίπαλος δεν μπορούσε να ανταποδώσει τα πυρά και να αμυνθή. Αμέσως πέταξε δίπλα στο αεροπλάνο του εχθρού, παρατηρώντας τα πλήγματα που είχε δεχθή. Μπορούσε πλέον να δει το πλήρωμα του Β-17F και διεπίστωσε πως ήταν νέα, ανυπεράσπιστα και παγωμένα παιδιά, τα οποία περίμεναν τον βέβαιο θάνατο.
Προχώρησε εμπρός και ευρέθηκε δίπλα στο cockpit του αντιπάλου και τότε, πήρε μία απόφαση που θα άλλαζε πολλές ζωές! Ο Αμερικανός πιλότος που είχε σχεδόν την ίδια ηλικία με αυτόν, δεν ήταν ο απρόσωπος εχθρός του, ήταν ένας άνθρωπος απόλυτα ανυπεράσπιστος, που βρισκόταν στο απόλυτο έλεός του. Σκέφθηκε, λοιπόν, ότι, το να κτυπήσει και να ρίξει το συγκεκριμένο βομβαρδιστικό του εχθρού, θα ήταν σαν να άνοιγε πυρ απέναντι σε έναν αλεξιπτωτιστή. Μία πράξη που δεν είχε μέσα της καμμία τιμή...
Πώς να καταδεχθή λοιπόν ένα παράσημο τιμής, μετά από μία τέτοια άτιμη πράξη;;
Ο Franz, δεν όπλισε ξανά τα πολυβόλα του. Αντίθετα, συνέχισε να πετά δίπλα στο βομβαρδιστικό του εχθρού, προστατεύοντάς το, μέχρι αυτό να φθάσει στη Μάγχη και στον εναέριο χώρο της Βρετανίας. Τότε, κοίταξε τον Charlie στα μάτια, τον χαιρέτησε στρατιωτικά, δέχθηκε τον αντίστοιχο χαιρετισμό από αυτόν, και πέταξε μακριά πίσω στην Γερμανία!
Όμως, η ιστορία αυτή, ήταν προωρισμένη να μη τελειώσει εκεί.
Πέρασαν 40 χρόνια και ευρισκόμεθα στο 1983.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι μακρινό παρελθόν, ο Αμερικανός πιλότος Charles Brown και ο Γερμανός εχθρός του Franz Stigler θα συναντηθούν ξανά! Μέσα από ένα περιοδικό βετεράνων, αναγνώρισε ο ένας τον άλλον και αποφάσισαν να βρεθούν από κοντά.
Τόσα χρόνια, αναρωτιόταν ο ένας γιά την «τύχη» του άλλου.
Αν επέζησε, αν βγήκε ζωντανός από την κόλαση του πολέμου.
Τώρα, λοιπόν, ήταν πάλι ο ένας απέναντι στον άλλον σε μία συνάντηση που ξεχείλιζε από σεβασμό, ευγνωμοσύνη και συγκίνηση. Οι δυο παλαιοί πιλότοι και «εχθροί», τελικά έγιναν αχώριστοι φίλοι! Το ίδιο συνέβη με τις οικογένειες τους, με τις οποίες συχνά ωργάνωναν κοινές εκδρομές γιά ψάρεμα!
Υπήρξε μία ακόμη συνάντηση, όπου ο Franz Stigler, συνάντησε όλους τους απογόνους του πληρώματος του B-17F. Περισσότεροι από 30 άνθρωποι είχαν έλθη στη ζωή, γιατί εκείνη την ημέρα του Δεκεμβρίου του 1943, ο Franz επέλεξε να μην ακουμπήσει τον κόκκινο διακόπτη των πολυβόλων του και να επιτρέψει στο πλήρωμα του Β-17F να έχει μία ακόμη ευκαιρία ζωής! Μετά το τέλος αυτής της συνάντησης, ο Franz δώρισε στον φιλο του Charles ένα βιβλίο, που μέσα είχε γράψει την πιό κάτω αφιέρωση:
«Μιά νύκτα του 40, έχασα στο μέτωπο τον μονάκριβο αδελφό μου.
Την 20η Δεκεμβρίου του 1943, τέσσερις ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα, μου δόθηκε η ευκαιρία να σώσω το πλήρωμα ενός αεροπλάνου, που ήταν ήδη τόσο άσχημα κτυπημένο, που πέταγε από θαύμα. Ο πιλότος του, ο Charlie Brown, είναι γιά εμένα, ό,τι ήταν ο αδελφός μου!!
Σ’ ευχαριστώ Charlie.
O αδελφός σου, Franz.»!!!
Την 20η Δεκεμβρίου του 1943, τέσσερις ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα, μου δόθηκε η ευκαιρία να σώσω το πλήρωμα ενός αεροπλάνου, που ήταν ήδη τόσο άσχημα κτυπημένο, που πέταγε από θαύμα. Ο πιλότος του, ο Charlie Brown, είναι γιά εμένα, ό,τι ήταν ο αδελφός μου!!
Σ’ ευχαριστώ Charlie.
O αδελφός σου, Franz.»!!!
Το είδαμε εδώ:o-klooun.com