Είπε ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης:
«Όταν ακούω γιά τον θάνατο κάποιου νέου, λυπάμαι, αλλά λυπάμαι ανθρωπίνως. Γιατί, αν εξετάσουμε τα πράγματα πιό βαθειά, θα δούμε ότι, όσο μεγαλώνει κανείς,
και περισσότερο αγώνα πρέπει να κάνη, αλλά και περισσότερες αμαρτίες προσθέτει… Ιδίως, όταν είναι κοσμικός, όσο περνούν τα χρόνια, αντί να βελτιώση την πνευματική του κατάσταση, την χειροτερεύει με τις μέριμνες, με τις αδικίες κ.λπ..
Γι’ αυτό είναι
πιό κερδισμένος, όταν τον παίρνη ο Θεός νέο.
Και κάποιος προσκυνητής τον ερώτησε:
«Γέροντα,
γιατί ο Θεός επιτρέπει να πεθαίνουν τόσοι νέοι άνθρωποι;».
Και απάντησε ο φωτισμένος γέροντας:
«Κανείς δεν έχει κάνει συμφωνία με τον Θεόν, πότε θα πεθάνη…
Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον παίρνει στην καλλίτερη στιγμή της ζωής του, με έναν ειδικό τρόπο, γιά να σώση την ψυχή του! Όταν βλέπη ότι, κάποιος θα γίνη καλλίτερος, τον αφήνει να ζήση! Εάν βλέπη, όμως, ότι θα γίνη χειρότερος, τον παίρνει, γιά να τον σώση!
Βλέπεις, πεθαίνει ένα παιδάκι, το παίρνει αγγελούδι ο Χριστός, και κλαίνε και οδύρονται οι γονείς, ενώ έπρεπε να χαίρωνται, διότι πού ξέρουν τί θα γινόταν, αν μεγάλωνε;
Θα μπορούσε άραγε να σωθή;
Αλλά και τους γονείς βοηθάει ο θάνατος των παιδιών!
Πρέπει να ξέρουν ότι, από εκείνη την στιγμή έχουν έναν πρεσβευτή στον Παράδεισο! Όταν πεθάνουν, θα έλθουν τα παιδιά τους με εξαπτέρυγα στην πόρτα του Παραδείσου, να υποδεχθούν την ψυχή τους! Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό!
Στα παιδάκια πάλι που ταλαιπωρήθηκαν εδώ, από αρρώστιες ή από κάποια αναπηρία, ο Χριστός θα πή: “Ελάτε στον Παράδεισο και διαλέξτε το καλλίτερο μέρος!”»!!!
Πηγή
: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου - Λόγοι Δ΄- Εκδ. Ι.Ησυχαστηρίον «Ευαγγελιστής
Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή.
