«Η αγράμματη και ταπεινή πίστη, ευρίσκει στα σίγουρα τον δρόμο του Θεού! Η άθεη και εγωιστική, όμως, μόρφωση και παιδεία, δεν θα Τον εύρη ποτέ!»!!
«Ο Παπουλάκος» (Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος, 1780-1861).
«Η αγράμματη και ταπεινή πίστη, ευρίσκει στα σίγουρα τον δρόμο του Θεού! Η άθεη και εγωιστική, όμως, μόρφωση και παιδεία, δεν θα Τον εύρη ποτέ!»!!
«Ο Παπουλάκος» (Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος, 1780-1861).
Πόση δύναμη έχει ο Άγγελος! Βοηθάει ακόμη και με την σιωπή Του!
Κάποτε ευρισκόμουν, ανθρωπίνως, σε αδιέξοδο… Από την θλίψη αισθανόμουν να μου χτυπούν το κεφάλι με σμίλη, γιά να μου σπάσουν το κούτελο. Τα μάτια μου ενόμιζα ότι, «θα πεταχθούν έξω», ιδιαίτερα το δεξί. Πόνος ανυπόφορος! Έφερνα σβούρα, σπαρταρούσα από τον πόνο. Δεν ήξερα τί να κάνω... Έκανα προσευχή και ζητούσα από τον Θεόν, να ευρεθή ένας τρόπος να ηρεμίσω.
«Το χάρισμα του λόγου και η δύναμή του στους καλούς μετατρέπεται σε όπλο αρετής,ενώ στους κακούς γίνεται όργανο κακίας»!!
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (328-390 μ.Χ.).
Ο αείμνηστος πατήρ Δημήτριος Γκαγκαστάθης, σε κάθε νεαρό ζευγάρι έλεγε:
«Μάθετε από την αρχή της γνωριμίας σας και μάλιστα από την πρώτη νύκτα του γάμου σας, να κάνετε μαζί την πρώτη προσευχή, το πρώτο Απόδειπνο. Και αφού τελειώσει το Απόδειπνο (όπως γίνεται στα Μοναστήρια), να κάνετε μιά μετάνοια ο ένας στον άλλον και να ζητήσετε συγγνώμη μεταξύ σας.
Ρώτησε, τότε, κάποιος τον γέροντα:
«Και αν δεν έχουμε κάποια διαφωνία γέροντα, γιατί να το κάνουμε αυτό;».
Και ο γέροντας απάντησε ως εξής:
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (328-390 μ.Χ.).
Όταν ο Όσιος Συμεών ο Στυλίτης (389-459 μ.Χ., η μνήμη του τιμάται την 1η Σεπτεμβρίου) εμπνεύσθηκε τον πρωτόγνωρο γιά την εποχή του τρόπο ασκήσεως, πάνω στο Στύλο, διαδόθηκε έντονα η φήμη του παντού. Οι ερημίτες Πατέρες ξαφνιάσθηκαν από το ασυνήθιστο και παράδοξο αυτό εγχείρημα. Του στέλνουν λοιπόν κάποιους με την εντολή να τον επιπλήξουν γιά την περίεργη επινόησή του και να του συστήσουν ν’ ακολουθήσει χωρίς περιφρόνηση τον συνηθισμένο και δοκιμασμένο από τους Αγίους δρόμο, όπου βαδίζοντας τόσα πλήθη μακαρίων ανδρών, ανέβηκαν ως τα επουράνια και κατοίκησαν σ’ εκείνα τα αιώνια σκηνώματα. Έπειτα, όμως, από φόβο μήπως η σκέψη του Οσίου ήταν θεάρεστη και εκείνοι αντιμετώπιζαν την υπόθεση ανθρώπινα, έδωσαν στους απεσταλμένους και αυτή την παραγγελία:
«Παρακαλώ τον Θεόν να σας αγιάσει, και να σας οδηγήσει στον Παράδεισο»!!!
Όσιος Αμφιλόχιος ο Μακρής (1889-1970).
Κάποιο πνευματικό τέκνο του πατρός Επιφανίου, σημειώνει τα εξής:
“ Θυμάμαι την ακόλουθη συζήτηση με τον Γέροντα, όταν ήμουν υποψήφιος φοιτητής:
«Πάτερ, ένας συνυποψήφιος στο φροντιστήριο, στις συζητήσεις μας, από ’δω το φέρνει, από ’κει το πάει, όλο με παροτρύνει να βρω φιλενάδα. Βέβαια, δεν με επηρεάζει, αλλά με ενοχλεί. Τί να του πω γιά να σταματήσει;».
«Έχει αδελφή ο φίλος σου;», με ρώτησε ο Γέροντας.
Του απάντησα ότι πράγματι έχει αδελφή.
Πες του: «Εντάξει! Θα μου κάνεις όμως ένα χατίρι. Ξέρεις τί καλό παιδί είμαι… Θα μου δώσεις, λοιπόν, γιά ένα βράδυ την αδελφή σου!». Πες του έτσι, και βλέπουμε στην συνέχεια.
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (328-390 μ.Χ.).
« Είχα ακούσει ότι, ένα κοριτσάκι σε ένα χωριό, επήγε να βοσκήσει την κατσίκα του. Την έδεσε στο λιβάδι και πήγε πιο πέρα να παίξει. Ξεχάσθηκε όμως στο παιχνίδι και η κατσίκα λύθηκε και έφυγε. Έψαξε, αλλά δεν την βρήκε και γύρισε στο σπίτι χωρίς την κατσίκα.
Ο πατέρας της θύμωσε πολύ, την έδειρε και την έδιωξε από το σπίτι.
«Να πας να βρεις την κατσίκα», της είπε. «Αν δεν την βρεις, να πας να κρεμασθής».
Ξεκίνησε το ταλαίπωρο να πάει να ψάξει. Βράδυασε και ακόμη δεν είχε γυρίσει στο σπίτι. Οι γονείς, βλέποντας ότι νύχτωσε, βγήκαν ανήσυχοι να βρουν το παιδί.
Τρεις άνθρωποι, ενώ εβάδιζαν στο δρόμο, ευρήκαν έναν θησαυρό και αποφάσισαν να τον καρπωθούν. Τον μετέφεραν σ’ άλλο ασφαλές σημείο και όλο χαρά έστειλαν τον ένα απ’ αυτούς στην πόλη, γιά να αγοράσει κρασί και να το γλεντήσουν.
Οι δύο που έμειναν, συμφώνησαν να σκοτώσουν αυτόν που έστειλαν γιά το κρασί, αμέσως όταν επιστρέψει, ώστε ο πλούτος να μείνει σ’ αυτούς…
Εκείνος, όμως, δεν αγόρασε μόνο κρασί, αλλά αγόρασε και δηλητήριο. Σκοπός του ήταν να δώσει στους άλλους δύο, δηλητηριασμένο κρασί, ώστε να κρατήσει μόνο γιά τον εαυτόν του τον θησαυρό…
Και ποιό το αποτέλεσμα;;
Κάποιος ερώτησε κάποτε τον Άγιο Παΐσιο:
«Γέροντα, ποιά είναι η διαφορά μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών;».
Τότε, ο Άγιος Παΐσιος έδειξε το κτίσμα του κελλιού του και είπε:
«Το βλέπεις αυτό το κτίσμα;».
«Το βλέπω», απάντησε εκείνος.
Κάποτε ωμιλούσε ένας ιεροκήρυκας και όταν τελείωσε την ομιλία του, πήγε κάποιος, γιά να τον συγχαρεί, ενώ από πίσω του ακολούθησαν και άλλοι πολλοί για να κάνουν το ίδιο.
Και λέει, ο πρώτος, στον ευλαβή ιεροκήρυκα:
«Θεωρώ τον εαυτόν μου απόψε ευτυχή. Χαίρομαι γιά δύο πράγματα: Πρώτον διότι σας συγχαίρω από κοντά και δεύτερον, που έρχομαι πρώτος στην σειρά γιά να σας συγχαρώ!»
«Δυστυχώς είστε ο δεύτερος», τον διώρθωσε ο ιεροκήρυκας.
“ Σε ένα κέντρο ρυθμίσεως σακχάρου, ανάμεσα στους άλλους ασθενείς, ήταν και ένας, που το σάκχαρό του ανέβαινε μόνο κάθε Σάββατο και Κυριακή! Όλη την εβδομάδα ρύθμιζαν το σάκχαρό του και ήταν στα φυσιολογικά επίπεδα, αλλά το Σαββατοκύριακο, κατά ένα περίεργο τρόπο ανέβαινε στα ύψη!
Ο καθηγητής ιατρός δεν μπορούσε να καταλάβει τι γινόταν…
Έλεγε στους βοηθούς του:
«Δεν μπορεί, κάτι κάνει… Αυτός πρέπει να τρώει κρυφά και έτσι ανεβαίνει το σάκχαρό του».
Έβαλαν έτσι οικείους του να τον παρακολουθούν, γιά να δουν τι συμβαίνει με την περίπτωσή του. Διαπιστώθηκε, παραδόξως, ότι δεν έτρωγε κρυφά και έτσι το μυστήριο παρέμενε άλυτο.
“ Κάποια κυρία επισκέφθηκε ένα απόγευμα μιά φίλη της. Στο σαλόνι της διέκρινε ένα ωραίο βάζο, γιαπωνέζικο, αξίας, γεμάτο λουλούδια.
«Τι ωραίο βάζο! Πότε το αγόρασες;», την ερώτησε.
«Μου το έφερε ο άνδρας μου», είπε εκείνη.
Την άλλη ημέρα, το πρωί στις οκτώ, η κυρία που είχε κάνει την επίσκεψη, ενώ έπινε καφέ με τον άνδρα της, θυμήθηκε το βάζο. Της είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Λέει, λοιπόν, στον άνδρα της με θαυμασμό:
«Τι να σου πω γιά την φίλη μου! Της έφερε ο άνδρας της ένα πολύ ωραίο βάζο γιαπωνέζικο, πολύχρωμο, με ωραίες παραστάσεις και στόλιζε όλο το σαλόνι!»...
Την ίδια μέρα ξαναπήγε στην φίλη της γιά κάποια δουλειά. Κοιτάζει, το βάζο έλειπε, και ρωτάει με απορία:
Μία ευσεβής ηλικιωμένη κυρία είχε κατέβη από το χωριό της στην πόλη, γιά να παρευρεθή ως μάρτυρας σε μιά δίκη. Όταν τελείωσε η δίκη, η γυναίκα πήγε σ’ ένα εστιατόριο γιά να φάει. Παρήγγειλε και όταν ήλθε το φαγητό, πριν αρχίσει να τρώει, σηκώθηκε και έκανε το σταυρό της.
Δύο φοιτητές που έτρωγαν στο διπλανό τραπέζι, μόλις την είδαν να κάνει το σταυρό της, της είπαν περιπαικτικά:
Το 1972, συζητιόταν το θέμα της αλλαγής της αμφιέσεως των κληρικών και μερικοί ήθελαν να πάρουν ευλογία από τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, γιά να βγάλουν τα ράσα.
Ένας απ' αυτούς επισκέφθηκε τον Άγιο και υποστήριζε:
«Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά! Προτιμότερο είναι οι κληρικοί να κυκλοφορούν χωρίς ράσα, γιατί έτσι πλησιάζουν πιο εύκολα τον κόσμο…». Πάνω-κάτω, τέτοιες ανοησίες υποστήριζε...
Ο Άγιος Παΐσιος, δεν κατόρθωσε να τον πείσει και στο τέλος του είπε:
«Έλα αύριο και θα σου απαντήσω».
Ένας ιερέας, επισκέφθηκε κάποιον ετοιμοθάνατο ναύτη, που ήταν εξαιρετικά ευσεβής.
«Είσαι έτοιμος γιά το μεγάλο ταξίδι;», τον ερώτησε ο κληρικός.
«Εντελώς έτοιμος», απάντησε ο ναύτης.
«Και δεν φοβάσαι καθόλου;», τον αντερώτησε ο ιερεύς.
“ Ένα απόγευμα, ωμιλούσα στα Κάτω Πατήσια και το θέμα μου ήταν η ταπείνωση.
Τελειώνοντας την ομιλία μου, με περίμενε μία κυρία και όταν πλησίασα προς το μέρος της, μου είπε:
«Ξέρετε κ. Παναγόπουλε, εγώ είμαι ταπεινή».
Και την ερώτησα:
«Από πού βγάζεις αυτό το συμπέρασμα;».
Παρακάλεσε τον Θεόν ένας ενάρετος και διακριτικός γέροντας, να του αποκαλύψει σε ποιό μέτρο πνευματικότητος και αρετής είχε φθάσει. Και ο Θεός του αποκάλυψε ότι στο τάδε κοινόβιο-Μοναστήρι ευρίσκεται ένας αδελφός πολύ καλλίτερος πνευματικά από τον ίδιο. Ο γέροντας, αμέσως, σηκώθηκε και πήγε σ’ αυτό το Μοναστήρι. Εκεί τον συνάντησε με χαρά ο ηγούμενος του Μοναστηριού.
Ο γέροντας τότε, ζήτησε από τον ηγούμενο να δει όλους τους αδελφούς της Μονής.
Έδωσε τότε εντολή ο ηγούμενος και ήλθαν όλοι. Εκείνος, όμως, που αναζητούσε ο γέροντας δεν ήλθε, οπότε είπε ο γέροντας στον ηγούμενο:
«Άλλος αδελφός δεν υπάρχει;».
Του απάντησαν οι αδελφοί πως υπάρχει άλλος ένας, αλλά να μην δίνει σημασία, διότι πάσχει από σαλότητα και συμπεριφέρεται αλλοπρόσαλλα. Ενώ τον κρατάνε χαριστικά ως κηπουρό της Μονής.
«Φωνάξτε τον να έλθη», είπε ο γέροντας.
Η ι.Μονή είναι κτισμένη σε μιά καταπράσινη τοποθεσία στους πρόποδες του Υμηττού. Από την πλατεία της Αγίας Παρασκευής ανεβαίνουμε τη λεωφόρο Αγίου Ιωάννου, στο τέρμα της οποίας στρίβουμε αριστερά και ακολουθώντας τις σχετικές πινακίδες φθάνουμε στο χώρο της ι.Μονής διανύοντας απόσταση 2,9 χιλιόμετρα. Ανασυγκροτήθηκε το 1969. Ως γυναικεία Μονή ανασυστάθηκε το 1975. Υπάγεται στην Ι. Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής και μονάζουν σε αυτή σήμερα 6 μοναχές. Η ι.Μονή αυτή γνώρισε ακμή κατά την Τουρκοκρατία. Σ' αυτήν κατέφευγαν πολλοί και υπήρχε μάλιστα κρυφό σχολείο. Μέσα στον περίβολό της ευρίσκεται ο κομψότατος βυζαντινός Ναός του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, του επονομαζόμενου Κυνηγού, του 11ου αι., σταυροειδής εγγεγραμμένος, δικιόνιος με τρούλο, με μεταβυζαντινό, επίσης τρουλαίο νάρθηκα. Διασώζονται μεταβυζαντινές τοιχογραφίες.
Πριν μερικά χρόνια, ζούσε σε κάποιο χωριό μιά πεθερά μαζί με την νύφη της. Ο γιός της και σύζυγος της κοπέλας ήταν ναυτικός και έλειπε συχνά και γιά μεγάλα διαστήματα. Η πεθερά και η νύφη καταγίνονταν με γεωργικές εργασίες και άλλες οικιακές ασχολίες, ενώ η νύφη δεν έφευγε ποτέ από το σπίτι.
Η πεθερά λυπόταν την νέα κοπέλα που έμενε συνέχεια στο σπίτι και την παρότρυνε να αρχίσει να βγαίνει λίγο με μία φίλη της. Έτσι και έγινε, κάποια στιγμή όμως, η νύφη παρασύρθηκε και έπεσε σε σαρκικό αμάρτημα με κάποιον νέο. Αποτέλεσμα ήταν να μείνει έγκυος. Αφού πέρασε λίγος καιρός η πεθερά της κατάλαβε ότι κάτι συνέβαινε οπότε η νύφη, συγκλονισμένη και μετανοημένη, αναγκάσθηκε να της εξομολογηθή τα πάντα. Η συνέχεια είναι συγκλονιστική: