Ο Αββάς Στέφανος ασκήτευε στον Μαλωχά, σ' ένα τόπο ξηρό και
αδιάβατο. Είχε μάλιστα κι ένα μικρό κήπο, όπου είχε φυτέψει λίγα λαχανικά για την
διατροφή του, διότι τίποτε άλλο δεν έτρωγε. Το κακό ήταν, πως στην περιοχή
κυκλοφορούσαν μερικοί αγριόχοιροι, οι οποίοι έμπαιναν στον κήπο του και έτρωγαν
τα λαχανικά.
Ένα πρωΐ, αφού μέτρησε τις απώλειες από την νυχτερινή επιδρομή των
αγριόχοιρων, κάθισε σε μία πέτρα λυπημένος, μη γνωρίζοντας πια τι να κάνει. Τότε
είδε από μακριά μια λεοπάρδαλη. «Έλα εδώ, είπε ο Γέρων στο άγριο θηρίο». Εκείνο,
πραγματικά, αφήνοντας κατά μέρος τα
άγρια ένστικτα του, τον πλησίασε ήρεμα και έσκυψε ευλαβικά το κεφάλι του. «Από
σήμερα θα φυλάς τον κήπο μου και θα τρως όσους αγριόχοιρους συλλαμβάνεις»,
συνέχισε ο Γέρων.
Και, πράγματι, η λεοπάρδαλη έμεινε κοντά του και φύλαγε τον
κήπο του Γέροντα, μέχρι το τέλος της ζωής της, συνεπής στην διακονία που της είχε
ορίσει ο Γέρων Στέφανος.
Πηγή: ΛΕΙΜΩΝΑΡΙΟΝ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΝ
Από το
βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Εκδόσεις
"Ο Αγιος Στέφανος"
