ΒΑΘΕΙΑ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΖΩΑ.

     Ο Πατήρ Ισίδωρος (η μνήμη του εορτάζεται στις 3 Φεβρουαρίου) ενώ έζησε στον κόσμο τούτο, δεν ήταν «εκ του κόσμου τούτου». Μπροστά στο ειρηνικό χαμόγελό του τα γήινα έχαναν το βάρος τους, ενώ οι έγνοιες και τα προβλήματα εξανεμίζονταν. Οι «κοπιώντες και πεφορτισμένοι», που προσέτρεχαν στην βοήθειά του, ανακουφίζονταν και επέστρεφαν αναπαυμένοι.

    Ο Γέρων Ισίδωρος διέμενε στο Ερημητήριο της Γεθσημανή, μια Σκήτη έξω από τη Μόσχα. Ήταν πράος και συγκαταβατικός με όλους: ανθρώπους και ζώα. Ήταν ευσπλαχνικός και έδινε πάντα τροφή στα πουλιά και στα ζώα. Στην Σκήτη του εξέτρεφε ακόμα και τρωκτικά: αρουραίους, ποντίκια, αλλά και βατράχια. Ήθελε να θεραπεύει όλα τα πλάσματα του Θεού. Μια ημέρα, καθώς βάδιζε, είδε μία γάτα να έχει αρπάξει στα νύχια της ένα πουλάκι και να είναι έτοιμη να το φάει. Με μεγάλο κόπο, ο Πατήρ Ισίδωρος ανάγκασε την γάτα να παρατήσει την λεία της. Έτσι το πληγωμένο πουλάκι έγινε μόνιμος κάτοικος του κελιού του Γέροντα.

     Κάποτε τον ρώτησαν, αν τον ενοχλούν τα ποντίκια. Εκείνος χαμογέλασε και είπε:« Καθόλου δεν μ' ενοχλούν. Τούς δίνω μεσημεριανό και βραδινό κι έτσι ησυχάζουν. Πριν, πηγαινοέρχονταν με μανία γύρω-γύρω στο κελί. Τώρα, όμως, από τότε που άρχισα να τους βάζω την τροφή τους μπροστά στις φωλιές τους, ηρέμησαν. Δεν μ' ενοχλούν στο παραμικρό… »
     Ο Πατήρ Ισίδωρος είχε μια βαθειά αγάπη για όλα τα πουλιά, τα ζώα, τα λουλούδια... για οτιδήποτε κινείτο στον αέρα, στο νερό και στην γη, για οτιδήποτε φύτρωνε. Αν έβρισκε σπόρο καταγής, τον μάζευε και τον φύτευε στην «Εσώτερη έρημο», σ' ένα παλιό κονσερβοκούτι, που είχε βρει πεταμένο στον δρόμο. Και συνήθιζε να λέει, ότι αυτό το έκανε, επειδή λυπόταν αυτά τα «σιωπηλά και ήσυχα» παιδιά της γης.

Πηγή: ΖΩΑ ΑΓΙΑΣΜΕΝΑ

Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων. 
Εκδόσεις "Ο Αγιος Στέφανος"