Δύο κυρίες από τα Καλάβρυτα είχαν μεγάλη ευλάβεια στον Γέροντα Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη και τον επισκέπτονταν συχνά. Εστενοχωρούντο, διότι είχαν έναν άθεο αδελφό κομμουνιστή που, αν και τελείως αμόρφωτος, είχε χάρισμα λόγου και παρέσυρε τους ανθρώπους. Αυτός λοιπόν με τα λόγια του, είχε ξεσηκώσει επτά χωριά και τα είχε διαστρέψει προς τον κομμουνισμό. Τις δε αδελφές του, που πήγαιναν στον Άγιο γέροντα, τις κορόϊδευε συνέχεια.
Κάποια φορά, μετά από πολλά παρακάλια, οι αδελφές του κατάφεραν, να τον πάρουν μαζί τους στο Μήλεσι. Μόλις μπήκαν μέσα στο κελάκι του Αγίου, λέει ο κομμουνιστής αδελφός στο γέροντα: «Ρε παπά, πες μου και μένα από αυτές τις ιστοριούλες που λες και ξεσηκώνεις τις γυναίκες».
Και ο Άγιος Πορφύριος του λέει:«Πάρε πρώτα τη καρέκλα και κάθισε. Δεν μου λες, εκείνο το κακό που έκανες στον γιο του παπά τον 22χρονο, που στο γόνατό σου, του έκοψες το κεφάλι, το έχεις εξομολογηθή;».
Τα έχασε ο κομμουνιστής. Πετάει τη καρέκλα, πέφτει μπρούμυτα και αρχίζει να κλαίει με λυγμούς και αναφιλητά λέγοντας στον Γέροντα: «Παππούλη υπάρχει σωτηρία για μένα;».
«Υπάρχει, πως δεν υπάρχει», του απαντά. «Αλλά υπάρχει και ένα επιτίμιο. Θα πας σε αυτά τα χωριά που τα έριξες στην αθεΐα και θα τους κηρύξεις τον Χριστό. Θα προσπαθήσεις με όλες σου τις δυνάμεις, να τα ξανακάνεις, να αγαπήσουν τον Χριστό και την Πατρίδα. Και όταν το κάνεις αυτό, ο Χριστός μας θα σε συγχωρήσει».
Πράγματι, για πολύ καιρό, γυρνούσε ένα-ένα τα σπίτια των χωριών αυτών κηρύττοντας το Χριστό. Στις επόμενες εκλογές, σε κείνα τα μέρη δεν βρέθηκε ούτε μία ψήφος υπέρ του κομμουνισμού...!!!
