Όταν λειτουργούσε, ήθελε τα πάντα να συντελούν στη μεγαλοπρέπεια της Θείας Λειτουργίας. Δεν ήθελε π.χ. κατά την είσοδο του Ευαγγελίου να προηγείται μικρό κεράκι, επειδή ήθελε μεγάλες λαμπάδες, όπως και μπροστά στην Αγία Πύλη. Όταν έλεγε τη νύκτα τα «Τριαδικά», άναβε πολλά–πολλά κεριά μπροστά στην εικόνα του Χριστού. Φορούσε το φελόνι του κι έπαιρνε επίσημη στάση. Τα έψελνε με τέτοια κατάνυξη, ώστε μία από τις πολλές φορές, ενώ αυτός έψαλλε, άκουσε τα «Τριαδικά» να τα ψέλνουν Άγγελοι! Διέκοψε ο άγιος Παππούς τη ψαλμωδία και πιάνει το χέρι της πνευματικής κόρης που τον βοηθούσε και της λέει:
«Ακούς; Ακούς Μαριγούλα τους Αγγέλους;»!
«Δεν τους ακούω, πάτερ μου».
Αμέσως, μετάνιωσε που είπε αυτό το λόγο και μονολογούσε:
«Δεν έπρεπε να το πω... Δεν έπρεπε να το πω...»!
Εκείνη τη νύκτα που έγινε αυτό, έτυχε να απουσιάζουν οι άλλες μαθήτριές του και τους το μετέφερε αυτό το γεγονός, η αδελφή που ήτανε μαζί του.
Και άλλες οπτασίες έβλεπε, μα τις έλεγε μόνο τη στιγμή εκείνη, σ’ όποιον ήτανε κοντά του. Αν τον ρωτούσες άλλη ώρα, δεν τις έλεγε. Μονάχα έλεγε:
«Δεν είδα τίποτα…, από λόγου μου τα λέω»!!
Πηγή Κειμένου: «Ο Παπα-Νικόλας, Πλανάς από τη νήσο Νάξο», του Δρος Κλείτου Ιωαννίδη
