Συγκλονιστική κατάθεσις και μαρτυρία ψυχής, από κλίνης οδυνηράς!!
<<Έχω μέσα μου το φρόνημα και την πληροφορία ότι, τα τριάντα χρόνια της ασθενείας μου, έτσι τα βάδισα:
Θεός μου και Σταυρός μου το ίδιο, το ένα γλυκύτερο του άλλου, και γι’ αυτό ποτέ δεν εζήτησα να μου Τον πάρει!
Εδοκίμασα τον πόνο, αλλά όχι την γεύση της πικρίας του πόνου! Δεν με προβλημάτισε και δεν μου εδημιούργησε στενοχώρια και ποτέ δεν αισθάνθηκα μόνο άρρωστη!
Δεν έσυρα το βήμα απλώς υπομονετικά, τούτο καθόλου δεν μου άρεσε, αλλά ήθελα την πορεία χαρούμενη, και έτσι την εβάδισα! Ένα γλέντι, ένα πανηγύρι, ένα χαρούμενο τρέξιμο μέσα στην ακινησία μου!
Δεν ένοιωσα ποτέ τον Θεόν μακρυά μου! Μού ήταν ο Γλυκύτατός μου και ο Καταδικός μου Πατέρας! Ποτέ μόνη μου δεν επερπάτησα την πονεμένη και τραχεία πορεία μου! Πάντα στην αγκαλιά Του, στα γόνατά Του, στις χούφτες Του, τις Πατρικές! Έτσι ένοιωθα!
Ποτέ δεν είδα τον ιατρό, το Νοσοκομείο, με εχθρικό μάτι! Ποτέ δεν αντιστάθηκα σε ό,τι μου ζητήθηκε να κάνω, από φάρμακα και εξετάσεις, έστω και αν αυτό μου στοίχιζε!
Μετά γλυκύτητος αγκάλιασα και καταφίλησα τα οδυνηρά μηχανήματα, που πολλές φορές η Ιατρική χρησιμοποίησε επάνω μου!
Κατευθυνθήτω, η κακουχία μου, ως θυμίαμα ενώπιόν Σου, Κύριε!! Δεν έχω να Σου προσφέρω ούτε αγωνίσματα, ούτε ασκήσεις, ούτε γονυκλισίες και νηστείες και ελεημοσύνες. Δέξου την όλη ταλαιπωρία μου σαν λιβανωτό!! Είσαι η Οδός, και το κατάλυμα της Οδού και το πέρας!!
Ποτέ δεν βαρέθηκα το κρεββάτι, που μου γλύκαινε όλο μου το είναι. Με σεβασμό, δέος και ευγνωμοσύνη το αγκάλιασα και το καταφίλησα!
Σαν μία ιερή διακονία ανέλαβα, να φέρω εις πέρας την ασθένειά μου! Ήμουν ο ασθενής και ο διακονών αυτήν! Πάντα μέσα μου ο λόγος, “την διακονίαν Σου πληροφόρησον!”, ηχούσε γλυκόλαλα!!
Την κράτησα (την ασθένεια) σαν κόσμημα πολύτιμο, σφικτά στα δυό μου χέρια! Με επότισε με μεθυστικό κρασί και με γέμισε χαρά, ευτυχία, καύχημα! Μου έγινε πηγή ευγνωμοσύνης, ευχαριστίας και δοξολογίας! Με έκανε νοσταλγό και κράχτη της Αιωνιότητος!
Η ως τώρα πορεία μου στην γη, έχει έντονο το αίσθημα του εξορίστου, του διαβάτη, της ξενητειάς. Πόδια στην γη, αλλά μάτια, καρδιά, νους, τραβηγμένα ψηλά!! Με έλυωσε το αγνάντεμα! Σαν το απογεγαλακτισμένο πρόβατο κάρφωσα τα μάτια στην γλυκειά Πατρίδα!
Δεν αισθάνθηκα ποτέ την ημέρα μου, να μου είναι βαρετή και ατέλειωτη. Όλα γύρω γιορτινά, όλα Αναστάσιμα, όλα καινούρια. 'Όλα μιλούν, όλα γελούν, όλα πανηγυρίζουν! Τίποτε το ίδιο, τίποτε το παλαιό, το κουραστικό, το στατικό! Ορίζοντας ανοιχτός!! Ουρανός και γη συμπλέκονται!!
Ποτέ και σε τίποτε δεν ευρήκα δυσκολία στα θέματα: Γιατρός, φάρμακα, βοήθεια, άνθρωπος. Πριν προφθάσω να ζητήσω, το είχα!
Η Άπειρη Αγάπη Του, με φύλαξε από επιθυμίες! Δεν έβαλε μέσα στην ψυχή μου καμμιά επιθυμία της γης! Με ελέησε, με ευσπλαγχνίσθη! Μονάχα οπίσω Του, εκολλήθη η ψυχή μου! Με όλους τους τρόπους έδειξε την Αγάπη Του, επάνω μου!>>!!!
Πηγή: «Γίνονται Θαύματα Σήμερα;» - Εκδόσεις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
