Κάποτε, ο παπά-Νικόλαος ο Πλανάς, επήγαινε στο Ναό της Αγίας Τριάδος, κοντά στον Κεραμεικό. Στο δρόμο του, συνάντησε ένα κάρο με το άλογο πεσμένο, από την αδυναμία, κάτω. Ο αμαξηλάτης, άνθρωπος σκληρός, είχε αγριέψει και το χτυπούσε αλύπητα, ενώ εκείνο δεν μπορούσε να σηκωθή. Ταυτόχρονα, βλασφημούσε τα Θεία...
Ο παπά-Νικόλας τον επλησίασε και προσπάθησε να τον καθησυχάσει, λέγοντας:
«Το άλογο δεν έχει τίποτα και θα γίνει καλά! Εσύ όμως μην βλασφημάς το όνομα του Θεού...».
Ο αποθηριωμένος αμαξηλάτης έστρεψε τα κατακόκκινα από θυμό μάτια του στον σεβάσμιο και πραότατο ιερέα και του λέει:
«Δεν με ξεφορτώνεσαι, μην αρχίσω και διαβάσω και σένα;».
Ο ταπεινός παπά-Νικόλας, δεν απογοητεύθηκε, ούτε εθεώρησε τον εαυτόν του προσβεβλημένο. Επλησίασε το άλογο, το σταύρωσε, έκανε μία μικρή προσευχή και το χάϊδεψε. Αμέσως εκείνο, πετάχθηκε πάνω υγιέστατο!
Κατάπληκτος ο αμαξηλάτης αποφάσισε να αλλάξει ζωή!
Μάλιστα, νοιώθοντας ευγνωμοσύνη στον απλοϊκό παπά-Νικόλα, τον μετέφερε πάντοτε δωρεάν!!
