Τέσσερις Τούρκοι, πήγαν να ληστέψουν τον Όσιο Αρσένιο τον Καππαδόκη. Ο Άγιος, εκείνη την ώρα εμελετούσε. Είδε τους κλέφτες που άνοιξαν την πόρτα του, αλλά δεν τους μίλησε καθόλου. Εκείνοι μπήκαν μέσα στο κελλί του και έψαχναν, νομίζοντας ότι θα έβρισκαν λίρες.
Ο Όσιος Αρσένιος, εξακολουθούσε τη μελέτη του, χωρίς να τους μιλήσει.
Αφού τελικά δεν βρήκαν τίποτε οι κλέφτες, πήγαν να φύγουν και ένας απ’ αυτούς πήρε κάποια σκεπάσματα, που ήταν όλη η περιουσία του Οσίου. Τί έπαθαν όμως; Ενώ ήθελαν να φύγουν, δεν μπορούσαν να βρουν την πόρτα γιά να βγουν έξω, σαν να είχαν τυφλωθή! Γύριζαν γύρω-γύρω μέσα στο κελλί και δεν έβλεπαν την πόρτα!
Επειδή, όμως, ενοχλούσαν τον Όσιο Αρσένιο στην μελέτη του, σηκώθηκε και τους έδειξε την πόρτα γιά να βγουν. Εκείνοι δεν μπορούσαν να την δουν και συνέχισαν να γυρίζουν γύρω-γύρω.
Τότε ο Άγιος πιάνει τον έναν Τούρκο και του λέει:
«Να η πόρτα, που βγαίνουν οι κλέφτες και πηγαίνουν στην κόλαση…».
Τότε μόνο μπόρεσαν να βγουν.
Μετανόησαν όμως και ζήτησαν συγχώρηση από τον Άγιο.
Ο Όσιος Αρσένιος τους συγχώρησε και έφυγαν. Οι μετανοημένοι ληστές, ωμολογούσαν το πάθημά τους στους άλλους Τούρκους, μεταφέροντας τον φόβο και τον σεβασμό τους προς τον Χατζεφεντή!
