<<Είχαμε πάει το προηγούμενο καλοκαίρι στη Μάτσβα, σε ένα μικρό σταθμό και περιμέναμε το τραίνο. Παρατήρησα τότε μία ηλικιωμένη χωριάτισσα δίπλα στις ράγες. Μαραμένο, γέρικο πρόσωπο, όμως, φωτισμένο μ’ εκείνο το παράξενο μυστηριώδες φως, που συχνά παρατηρείται στα πρόσωπα πνευματικών ανθρώπων.
Την ερώτησα:
«Ποιόν περιμένεις αδελφή;».
«Ε… Όποιον μου στείλει ο Κύριος», απάντησε εκείνη.
Από τη συζήτηση που ακολούθησε μάθαμε ότι, κάθε ημέρα ερχόταν στον σταθμό, γιά να δει, εάν υπάρχει κάποιος πτωχός ταξιδιώτης που να χρειάζεται ψωμί και φιλοξενία. Και όταν τύχαινε κάποιος τέτοιος, τον δεχόταν με χαρά, σαν από τον Κύριο σταλμένο! Εν συνεχεία, τον πήγαινε στο σπίτι της που ευρισκόταν ένα χιλιόμετρο μακριά!
Ακόμη καταλάβαμε από τη συζήτηση, ότι εκείνη διάβαζε την Αγία Γραφή, πήγαινε στην Εκκλησία στις Λειτουργίες, ενήστευε και κρατούσε όλο τον Νόμο του Θεού!
Οι γείτονές της, κατόπιν, μας είπαν ότι, αυτή η γυναίκα ήταν πραγματική Αγία! Στο τέλος, εγώ προσπάθησα να παινέψω την Ευαγγελική της φιλοξενία. Όμως πριν τελειώσω εκείνη αναστέναξε και είπε:
«Μα δεν είμασθε εμείς οι φιλοξενούμενοί Του, κάθε ημέρα σ’ ολόκληρη την ζωή μας;;!!», και δάκρυα έλαμψαν στα μάτια της!
Ω ελεήμων και γλυκιά λαϊκή ψυχή!>>!!
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1881-1956)
Πηγή: «Επί το Άροτρον» Αθήνα 2021 - Αρχιμ. Χρυσοστόμου Παπαδάκη.
