«Η στέρησι πολύ βοηθάει!
Όταν στερούνται κάτι οι άνθρωποι, τότε μπορούν να αναγνωρίσουν την αξία του!
Όσοι στερούνται με επίγνωσι, με διάκρισι, με ταπείνωσι, γιά την αγάπη του Χριστού, αισθάνονται την πνευματική χαρά. Αν π.χ. κάποιος σκεφθή, «δεν θα πιώ νερό σήμερα, γιατί ο τάδε είναι άρρωστος. Θεέ μου, δεν μπορώ να κάνω τίποτε περισσότερο.» και το κάνει, ο Θεός θα τον ποτίση όχι με νερό, αλλά με λεμονάδα πνευματική, με Θεϊκή παρηγοριά!
Εις τους ταλαιπωρημένους, μία παραμικρή βοήθεια να προσφέρη κανείς, αισθάνονται μεγάλη ευγνωμοσύνη.
Σήμερα, οι πιο πολλοί δεν στερούνται, γι’ αυτό δεν έχουν φιλότιμο…
Αν δεν κοπιάζη κανείς, δεν μπορεί να εκτιμήση και τον κόπο των άλλων…
Τί νόημα έχει λ.χ. να ζητάς επάγγελμα άνετο, να βγάζης χρήματα και μετά να ζητάς ταλαιπωρία; Οι Σουηδοί, που παίρνουν γιά όλα επίδομα από το Κράτος και δεν κοπιάζουν, γυρίζουν στους δρόμους. Κοπιάζουν γιά τον αέρα, νοιώθουν άγχος, γιατί έχουν εκτροχιασθή πνευματικά, όπως οι ρόδες που, όταν βγουν από τον άξονα, τρέχουν στον δρόμο χωρίς σκοπό και καταλήγουν στον γκρεμό...»!!!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994).
