«Δεν υπάρχει τίποτε άλλο ισχυρότερο από την ευλαβή και συνετή γυναίκα»!!!
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.).
«Δεν υπάρχει τίποτε άλλο ισχυρότερο από την ευλαβή και συνετή γυναίκα»!!!
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.).
Τρεις φίλοι, αγαπούσαν πολύ την πνευματική εργασία, με αποτέλεσμα να γίνουν και οι τρεις μοναχοί. Απ’ αυτούς, ο πρώτος, διάλεξε γιά μόνιμο έργο του, να ειρηνεύει όσους έχουν διαμάχη μεταξύ τους. Ο δεύτερος διάλεξε γιά έργο του, να επισκέπτεται τους αρρώστους και ο τρίτος έφυγε στην έρημο, για να βρει την πραγματική ησυχία.
Ο πρώτος, μετά από καιρό, κουράσθηκε με τις διαμάχες και τα μαλώματα των ανθρώπων, και κάπως απογοητεύθηκε... Ήλθε λοιπόν και ευρήκε τον φίλο του, που υπηρετούσε τους αρρώστους, μα και αυτός ήταν σχετικά αποκαρδιωμένος με το έργο του… Αποφάσισαν τότε και οι δύο να πάνε να εύρουν τον ερημίτη.
Όταν τον αντάμωσαν, του διηγήθηκαν τις δυσκολίες τους, και τον παρακάλεσαν να τους πει και αυτός, το τι κατόρθωσε μέσα στην έρημο.
«Οι αμαρτωλές και πονηρές ενέργειες και πράξεις μας, ταλαιπωρούν αφάνταστα την συνείδησή μας, από αυτήν εδώ την ζωή και βιώνουμε μιά πραγματική κόλαση, πριν από την αιώνια κόλαση»!!
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.)
« Μία νύκτα είχα περιέλθη εις μεγάλην αθυμία, λόγω της φοβεράς αϋπνίας. Προσηυχήθην με πόνον εις τον Κύριον λέγοντάς Του:
“Κύριε, δεν σου ζητώ τίποτε άλλο. Ολίγον ύπνον επιθυμώ. Σου ζητώ κάτι ελάχιστον. Κάτι το οποίον, θα έδιδες και εις ένα μυρμήγκι”!
Μετά επήρα εις τα χέρια μου την Καινήν Διαθήκην και την άνοιξα να διαβάσω κάτι. Το μάτι μου έπεσεν εις τον στίχον: “Εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα με κολαφίζη, ίνα μη υπεραίρωμαι” (Β’ Κορ. ΙΒ’7’).
Έκλεισα με ευλάβεια την Αγίαν Γραφήν και είπα:
«Όσοι εκαλλιέργησαν σωστά την αδιάλειπτη προσευχή και έφθασαν στην κατά Χριστόν πνευματική ηλικία και τελείωση, γεμίζουν από απερίγραπτη και πρωτόγνωρη πνευματική χαρά»!!!
Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός (1392 – 1445 μ.Χ.).
«Όπως η αγάπη της Παναγίας μας, προς τον Κύριόν μας, υπήρξε Απέραντη και Ακατάληπτη, έτσι άπειρος και ακατάληπτος παραμένει γιά εμάς, ο πόνος Της (προ του Σταυρικού Πάθους του Υιού Της)»!!!
«Ο Όσιος Σιλουανός», σ.425
Αγίου Σωφρονίου.
Η ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΟΪΟ.
«Όσο ποθούμε να πλησιάζουμε τον Θεόν, τόσο, ο Θεός είναι Εκείνος που μας πλησιάζει και μας χαριτώνει, όταν έχουμε ταπεινό φρόνημα»!!!
Αββάς Ισσάκ ο Σύρος (ΣΤ´αιώνας).
« Όταν εκοιμήθη ο Γέροντάς μου, ο πατήρ Νικόδημος, διερωτώμην, που να πήγε άραγε η ψυχή του.
Τότε είδα, όχι σε όνειρο, αλλά πνευματικώ τω τρόπω ότι, με φώναξε ο Γέροντάς μου να του πάω τα κλειδιά της Μονής, διότι ήλθε ο Μέγας Αρχιερέας… Πήγα λοιπόν έξω από την πόρτα του κελλιού που είναι πάνω από την είσοδο της Μονής και όταν έφθασα κοντά, ακούω ομιλίες…, ερωτήσεις…, απαντήσεις. Μέσα εγινόταν ανάκριση σωστή!
Εκτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα στο δωμάτιο, και τί να δω…
Ο Γέροντας μου εστεκόταν ξεσκούφωτος, με το κεφάλι κατεβασμένο και τα χέρια σταυρωμένα με πολύ φόβο και ευλάβεια.
«Δεν πρέπει να αναβάλουμε γιά το μέλλον, έστω και εάν αυτό είναι αύριο, την έναρξη κάθε καλού έργου»!!!
Μέγας Βασίλειος (330-379 μ.Χ.),
Ε.Π.Ε. 8,166.
π. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ (1883-1966)
Κάποια φορά είχε πάει στον γέροντα Ιερώνυμο της Αίγινας, ο γνωστός εκδότης Αλέξανδρος Παπαδημητρίου. Μαζί του πήρε και κάποιον ιατρό-φίλο του. Ο φίλος του πήγαινε γιά πρώτη φορά στον γέροντα και ο Παπαδημητρίου, που είχε πάει πολλές φορές, επαινούσε τον γέροντα και έλεγε γι' αυτόν, πόσο άγιος άνθρωπος ήταν, ότι είχε διορατικό και προορατικό χάρισμα και πως όσα έλεγε, ήταν από το Θεό.
Ο ιατρός είχε γράψει πάνω σε ένα χαρτάκι τα διάφορα θέματα, γιά τα οποία θα ρωτούσε τον γέροντα.
Μόλις μπήκαν μέσα, ο Παπαδημητρίου έκανε τις συστάσεις.
«Γέροντα από εδώ είναι ο κύριος τάδε».
Τον κοιτάζει καλά-καλά ο γέροντας και του λέει χαμογελαστός:
«Καλώς τον κακόμοιρο! Κάθισε κακόμοιρε!».
Διηγείται ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης:
“ Όταν ο Ιερέας βγάζει μερίδες και μνημονεύει τα ονόματα των πιστών στην Ιερά Πρόθεση, κατεβαίνει Άγγελος Κυρίου και παίρνει την μνημόνευση αυτή και την πηγαίνει και την εναποθέτει στο Θρόνο του Δεσπότου Χριστού, ως προσευχή γι` αυτούς που μνημονεύθηκαν.
Σκεφθήτε, λοιπόν, τί αξία έχει να σας μνημονεύσουν στην Αγία Πρόθεση.
Κάποια φορά, είχα ξεχάσει να μνημονεύσω στους κεκοιμημένους τη μητέρα μου, που ήταν αγία γυναίκα. Όταν τελείωσα την Θεία Λειτουργία και πήγα στο κελλάκι μου, εκεί που καθόμουν, ήλθε η ψυχή της μητέρας μου και μου είπε με παράπονο:
«Πάτερ-Ιάκωβε, δε με μνημόνευσες σήμερα…».
«Με την αγάπη και ένας που είναι αγριότερος από θηρίο, γίνεται πιό ήμερος και από το πρόβατο»!!!
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.).
Οι μέθοδοι είναι γενικά γνωστές: Κατασχέσεις, επιτάξεις, κυκλοφορία ακάλυπτου νομίσματος, επιβάρυνση της Χώρας με υπέρμετρα «έξοδα κατοχής»... Λίγο τους ενδιέφερε το αντίκτυπο όλων αυτών, όσον αφορά την καταστροφική και απαίσια εντύπωση, που θα δημιουργούσαν απέναντι στον ντόπιο πληθυσμό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Άξονας εξασφάλισε, από μία ήδη πτωχή Χώρα με ελάχιστα έσοδα, τον εναπομείναντα, από τον καταστροφικό πόλεμο, εθνικό Της πλούτο, γιά την στήριξη της πολεμικής του προσπάθειας
Τον Μάϊο του 1941, η έλλειψη τροφίμων ήταν φανερή στην Αθήνα και μέχρι τον Ιούνιο και στην Ελληνική επαρχία. Τον Ιούλιο 1941, ο Αμερικανός Πρεσβευτής στην Ελλάδα Μακ Βη, έκανε λόγο γιά «πορεία προς την πείνα».
Στο ιδιόχειρο ημερολόγιο του Δ. Βουτυρά, διαβάζουμε:
ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ … ΕΓΚΩΜΙΟΝ…!
Το 1995, η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», αναδημοσίευσε συνέντευξη, που είχε πρωτοδημοσιευθή το 1945, δηλαδή, αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στη συνέντευξη, ένας Ελβετός δημοσιογράφος, ερωτά κάποιον ανώτατο αξιωματούχο της Καγκελαρίας, σχετικά με την πορεία της Χώρας του, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή που αυτή υπέστη.
Η ερώτηση ήταν η εξής:
«Και τώρα τί σκοπεύετε να κάνετε;;; Νικηθήκατε... Ο κόσμος σας μισεί... Δεν πρόκειται να ξεχάσει αυτά που κάνατε... Πώς θα ορθοποδήσετε ξανά ως Έθνος;;;»
«Όπου υπάρχει ο φόβος του Θεού, πολύ εύκολα εξαλείφεται μία κακή συνήθεια, έστω και αν είναι μακροχρόνια»!!!
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.).
Κάποτε, είπε ο Γέροντας Αρσένιος ο Σπηλαιώτης:
“Ευρισκόμουν μόνος στον Άγιο Βασίλειο, και δεν ξέρω πώς, ένας προσκυνητής από τον Πειραιά ευρέθηκε έξω από την καλύβα μου. Τον εδέχθηκα και του πρότεινα αν θέλει να διανυκτερεύσει.
«Όχι-όχι, φεύγω, πώς μπορείς, πάτερ και ζεις σ’ αυτά τα βράχια; Εγώ και να με δέσεις, θα κόψω το σχοινί να φύγω…», απάντησε ο Πειραιώτης.
«Αυτός που αναπαύει τους ανθρώπους ως αδελφούς του, ευχαριστεί τον Θεόν».
Όσιος Ισαάκ ο Σύρος (ΣΤ´αιώνας).