Υπήρξαν ερημίται εις το Άγιον Όρος, οι οποίοι είχαν εις την εν τω
κόσμω βιοτήν μεγάλας κοινωνικάς ή επιστημονικάς θέσεις. Ένας απ’ αυτούς ήτο και
ο Καρουλιώτης Ιερομόναχος Παρθένιος, Ρώσσος πρίγκηψ, ο οποίος έζησε κατ’ αρχήν
εις το κελλίον Άγιος Νικόλαος Μπουρανζέρη, όπου και εκάρη Μοναχός.
Ήταν γραμματεύς του κελλίου. Κατά την ανοικοδόμησι
της Εκκλησίας του, έλαβε μία επιστολή από μία χωρική Ρωσσίδα γυναίκα, η οποία τον
ώθησε να ασκητεύση, με σκληρότερη διαμονή και άσκησι, στα Καρούλια.
Ιδού τι έλεγε η επιστολή:
«Δεχθήτε, άγιοι
πατέρες, και από μένα την πτωχή αυτά τα ολίγα χρήματα. Άκουσα πως κτίζετε Εκκλησία
στο κελλί και ζητάτε βοήθεια. Στενοχωρήθηκα, που δεν έχω να σας στείλω κι εγώ
κάτι, γι' αυτό έκοψα τις κοτσίδες των μαλλιών μου, τις επώλησα στις μεγάλες αρχόντισσες,
που τα μαλλιά τους τα έχουν κομμένα και βάζουν ξένα στις δεξιώσεις. Δεχθήτε,
λοιπόν, και από εμένα τον μικρόν οβολόν μου...»
Το γεγονός αυτό συνεκλόνισε τον Γέροντα Παρθένιο.
Επήρε την ηρωϊκή απόφασι να γίνη ένας άσαρκος σχεδόν κάτοικος των βράχων των
Καρουλίων. Όταν ωμιλούσε γιά την απόφασί του αυτή, έλεγε:
«Όταν διάβασα την
επιστολή σκέφθηκα: Άλλοι κόβουν τα μαλλιά τους και άλλοι στέλνουν από το υστέρημά
τους γιά εμάς. Κι εγώ κάθομαι στην πολυθρόνα με το τσάϊ μου, το φαγητό, τις
ανέσεις μου... Έπρεπε να έλθω εδώ στα
Καρούλια διά την αγάπη του Χριστού και γιά την σωτηρία της ψυχής μου»
Φημολογείται ότι, ο π. Παρθένιος, που είχε ένα
πρόσωπο πολύ λαμπερό, ήταν προικισμένος με προορατικόν χάρισμα. Γιά κρεββάτι
του είχε το έδαφος του σπηλαίου και της καλύβης, όπου ζούσε. Το κουρελιασμένο
ζωστικό του ανέδιδε μία ευωδία. Έδωσε τον εαυτόν του εις τον Κύριον, με πολλές θυσίες,
πολλή αγάπη, πολλή πτωχεία και ακτημοσύνη, αυτό το βασιλόπουλο της Ρωσσίας,
πολλά έλαβε και στην παρούσα ζωή και σε εκείνη, την αιώνια και ατελεύτητη!!
Πηγή: Αθωνική Πολιτεία, Αρ Φύλλου:260 –
ΜΑΡΤΙΟΣ 2019 σελ.4
