“ Κάποια κυρία επισκέφθηκε ένα απόγευμα μιά φίλη της. Στο σαλόνι της διέκρινε ένα ωραίο βάζο, γιαπωνέζικο, αξίας, γεμάτο λουλούδια.
«Τι ωραίο βάζο! Πότε το αγόρασες;», την ερώτησε.
«Μου το έφερε ο άνδρας μου», είπε εκείνη.
Την άλλη ημέρα, το πρωί στις οκτώ, η κυρία που είχε κάνει την επίσκεψη, ενώ έπινε καφέ με τον άνδρα της, θυμήθηκε το βάζο. Της είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Λέει, λοιπόν, στον άνδρα της με θαυμασμό:
«Τι να σου πω γιά την φίλη μου! Της έφερε ο άνδρας της ένα πολύ ωραίο βάζο γιαπωνέζικο, πολύχρωμο, με ωραίες παραστάσεις και στόλιζε όλο το σαλόνι!»...
Την ίδια μέρα ξαναπήγε στην φίλη της γιά κάποια δουλειά. Κοιτάζει, το βάζο έλειπε, και ρωτάει με απορία:
«Τί το έκανες το βάζο;»
«Τι να σου πω», της απάντησε. «Σήμερα πρωί-πρωί, στις οκτώ η ώρα, όπως ήμουνα στο δωμάτιο ήσυχα, ακούω ένα δυνατό “κράκ”! Και το ανθοδοχείο έγινε κομμάτια. Έτσι μόνο του, χωρίς να το πειράξει κανείς, χωρίς να φυσήξει αέρας, χωρίς κανείς να το κουνήσει!»
Εκείνη δεν μίλησε καθόλου στην αρχή. Μετά της λέει:
«Τι να σου πω… Στις οκτώ πίναμε με τον άνδρα μου καφέ και με θαυμασμό και χαρά του περιέγραψα το βάζο σου. Με πολλή λαχτάρα έκανα την περιγραφή. Τι να πω, λες καμιά κακή δύναμη να ενήργησε; Αυτό θα συνέβαινε, μόνο αν δεν σ’ αγαπούσα…».
Και όμως, αυτό ήταν. Δεν κατάλαβε ότι μέσα της είχε κακία. Αυτό ήταν φθόνος, ζήλεια, βασκανία. Η κακή δύναμη μεταδίδεται, όσο μακριά και αν είμασθε. Είναι μυστήριο. Δεν υπάρχει απόσταση. Γι' αυτό έσπασε το βάζο. ”!!
Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
