Σε μία μικρή συνάθροιση με λαϊκούς, ένας ευλαβής νέος είπε στο γέροντα Αρσένιο τον Σπηλαιώτη (συνασκητή του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή):
«Παππού, σε παρακαλώ να εύχεσαι γιά μένα».
«Πώς σε λένε;», τον ερώτησε ο γέροντας.
«Με λένε Ανδρέα», αποκρίθηκε ο νέος.
«Εγώ, να εύχωμαι γιά τον Ανδρέα, αλλά γιά να πιάσει η δική μου προσευχή, πρέπει να ενδιαφέρεται και να εύχεται και ο Ανδρέας γιά τον εαυτό του.
Ο Άγιος Αντώνιος λέει: “Ούτε εγώ σε ελεώ ούτε ο Θεός σε ελεεί, αν δεν ελεήσεις πρώτα εσύ τον εαυτό σου”»!
«Δηλαδή, Γέροντα;» ερώτησε πάλι ο νέος.
«Μα δεν το καταλαβαίνεις;
Καλά, τότε να σου πω κάτι που συνέβη επί των ημερών μου:
Επέρασε ένας προσκυνητής, νέος στην ηλικία, από την έρημο, ψάχνοντας γιά Αγίους, όπως και εσύ τώρα, γιά να προσευχηθούν γι’ αυτόν. Ευρίσκει ένα ασκητή και του λέει:
“Σε παρακαλώ γέροντα, προσευχήσου γιά μένα, έχω σοβαρά προβλήματα…”.
Ο ασκητής τον λυπήθηκε και κάθε βράδυ στην αγρυπνία έκανε προσευχή γιά τον κοσμικό νέο. Μιά νύχτα ενώ προσευχόταν, βλέπει έξω από το κελλί του τον διάβολο, να γελά και να κοροϊδεύει.
Του λέει, τότε, ο γέροντας: «Γιατί μου χαλάς την ησυχία;», κι ο σατανάς του απαντά ως εξής: «Χα, χα, χα, γελώ που αγρυπνάς άδικα γιά τον δικό μου (τον Γιάννη). Να ξέρεις ότι και αυτός αγρυπνά, αλλά στα στέκια τα δικά μου (εννοώντας ασφαλώς τα κέντρα διαφθοράς).
Ε, τώρα κατάλαβες, τι θέλω να πω;».
«Ναι , γέροντα, τώρα κατάλαβα ότι, πρέπει και εμείς να ζούμε χριστιανικά και να προσπαθούμε όσο μπορούμε».
Πηγή: didaxesapoathona
