Ένας αγιορείτης ασκητής έστειλε τον υποτακτικό του να πουλήσει το εργόχειρο τους στις Καρυές. Εκεί ο υποτακτικός, άκουσε στο Πρωτάτο ωραιότατες ψαλμωδίες και ύμνους.
Στην επιστροφή του, λέει στον γέροντά του:
«Γέροντα έχω ένα λογισμό: Εμείς εδώ πέρα στην έρημο δεν δοξάζουμε τον Θεό, δεν κάνουμε τίποτα. Να δεις πώς εκεί υμνούν τον Θεό με ψαλμωδίες και χορωδίες… Εμείς εδώ μόνο κομποσχοίνι, μόνο “Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με”».
Λέει, τότε, ο διορατικός και σοφός γέροντας στον υποτακτικό του:
«Ας πάμε παιδί μου, να δούμε, πώς προσεύχονται εκεί οι Πατέρες».
Όταν έφθασαν στις Καρυές, μπαίνουν στην Εκκλησία, την ώρα που ετελείτο κάποια Ακολουθία, με τους χορούς να ψέλνουν και να δοξολογούν. Τότε, ο γέροντας άρχισε να προσεύχεται νοερώς και να παρακαλεί τον Θεόν, να δώσει απάντηση στους λογισμούς του υποτακτικού του.
Ξαφνικά, και ενώ ο διακριτικός γέροντας είχε βυθισθή στην εσωτερική και μυστική του προσευχή, πιάνει δυνατός σεισμός! Σείστηκε η Εκκλησία... Τότε αμέσως οι ψάλτες άφησαν τα μουσικά βιβλία και τα «τεριρέμ» και άρχισαν με δέος και εκφώνως κα λέγουν το: «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με»!!!
Μόλις το ταρακούνημα τελείωσε, ο υποτακτικός τρομαγμένος, λέει στον γαλήνιο και φωτισμένο γέροντά του:
«Πατέρα, πάμε να φύγουμε, πάμε στη νοερή μας πνευματική εργασία, στην ησυχία μας, στο καλύβι μας!! Αυτό θέλει από εμάς ο Θεός!!».
Με άφατη εσωτερική χαρά, δοξολογία και ευχαριστία προς τον Πανάγαθον Θεόν, που επληροφόρησε μ’ αυτόν τον τρόπο το πνευματικό του παιδί, ο γέροντας με τον υποτακτικό του ανεχώρησαν γιά το κελλί τους.
