Κάποιος νέος αδελφός, απευθύνθηκε στον γέροντα Αρσένιο τον Σπηλαιώτη (τον συνασκητή του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή), λέγοντας:
«Παππού, βοήθησέ με».
«Τί έχεις, παιδί μου; Πολύ τρομαγμένος φαίνεσαι», είπε ο γέροντας.
«Ε, να Γέροντα, ο πειρασμός δεν με αφήνει ήσυχο. Και στον ύπνο, αλλά και στο ξύπνιο, με πολεμά φανερά. Στον ύπνο φωνές, απειλές... Στην αγρυπνία το ίδιο... Μόλις αρχίσω τον κανόνα μού κτυπά την πόρτα, ακούω άγριες φωνές, απειλές... Από τον φόβο μου τρέμω σαν το ψάρι... Πού να πάω να γλυτώσω;».
«Μωρέ, εσύ μεγάλος αγωνιστής είσαι... Σε κατάλαβε ο σατανάς και γελά μαζί σου. Όταν λέμε το “Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”, ο πειρασμός κατακαίεται, μόνο που ακούει το όνομα του Χριστού. Πάση θυσία μηχανεύεται τρόπο, να μας καταφέρει να σιωπήσωμε. Βάζει μέριμνες, ιδέες, περισπασμούς, και ό,τι άλλο φαντασθής. Μόνον την ευχή να μη λέμε… Εσένα σε βρήκε δειλό και σου λέει: "Ή σταματάς την ευχή ή μπαίνω να σε σκοτώσω". Εσύ… το έχαψες... Βρε μην τον φοβάσαι, είναι ψεύτης. Ούτε τρίχα δεν θα σου πειράξει, αν δεν έχει την άδειαν από πάνω. Ο Θεός τον αφήνει, γιά να σε γυμνάσει!
Εμάς, με τον Γέροντα τον Ιωσήφ, μας έκαμε άλλα γυμνάσια, ανώτερα. Μέχρι και ξύλο φάγαμε απ’ αυτόν τον καταραμένο. Όμως, εμείς δεν είμασθαν δειλοί, όπως εσύ. Όταν ερχόταν ο πειρασμός, εμείς ελέγαμε την ευχή με όλη μας την ψυχή! Εδίναμεν όλον τον εαυτόν μας στον Θεόν! Η ευχή έτρεχε γρήγορα αλλά και καθαρά! Ο νους μας κολλούσε στο νόημα της ευχής! Κολλούσαμε στην προσευχή, στον Χριστό μας! Τότε ερχόταν μέσα μας, γαλήνη, χαρά, δάκρυα! Και… ο πειρασμός άφαντος! Του λέγαμε και ευχαριστώ!»!!!
Πηγή: «Ο Γέρων Αρσένιος Σπηλαιώτης, (1886-1983), Συνασκητής του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού» (βιβλίο Μοναχού Ιωσήφ Διονυσιάτη).
