Ερώτησαν τον αββά Αγάθωνα κάποιοι αδελφοί:
«Πες μας, Γέροντα, ποιά αρετή ζητάει τον πιο πολύ κόπο;».
Και ο αββάς είπε:
«Δεν υπάρχει άλλος κόπος πιό δύσκολος, από το να προσεύχεσαι».
Απόρησαν οι αδελφοί και του είπαν:
«Δεν υπάρχει άλλος κόπος πιό δύσκολος από το να προσεύχεσαι; Μα δεν είναι η επικοινωνία με τον Θεόν χαρά και τέρψη και αγαλλίαση και ανάταση ψυχής και ειρήνη βαθειά και απόλαυση Θεϊκή;».
Και απάντησε ο αββάς:
«Δίκαιο έχετε. Είναι όλα αυτά και άλλα ακόμη, καρποί στην κίνηση που κάνει η φιλόθεη διάθεση της ψυχής να μιλάει στον Θεόν Πατέρα, με αφοσίωση, με πίστη, με επιμονή, με καρτερία, με απόλυτη εμπιστοσύνη, με λατρευτικό και δοξολογικό πνεύμα»!!
Και ερώτησαν πάλι:
«Τότε, γιατί η προσευχή είναι η πιό κοπιαστική, η πιό επίμοχθη αρετή;».
Και τότε ο αββάς απάντησε:
«Διότι πάντοτε, κάθε φορά που θέλει ο άνθρωπος να προσευχηθή, έρχεται ο μισόκαλος εχθρός και τον εμποδίζει. Επειδή γνωρίζει ότι, τίποτε άλλο δεν χαλά τις μηχανουργίες του, όσο η προσευχή στο Θεό. Τίποτε δεν φοβάται πιό πολύ ο εχθρός αυτός του ανθρώπου, από την προσευχή του πιστού. Αυτή, με το σημείο του Σταυρού, διώκει τους δαίμονας. Γι’ αυτό απεγνωσμένα παλεύουν να διακόψουν τον αγωνιστή, από την προσευχή. Με λογισμούς, με σκεπτικισμό, με κόπους, με νυσταγμό, με ραθυμία, ακόμα και με… καλές πράξεις…! Ξέρουν καλά ότι, από πουθενά αλλού δεν εμποδίζονται στα ολέθρια έργα τους, παρά από την προσευχή…»!!!
Γεροντικό
