Κάποιος, είχε ένα σκύλο στο σπιτικό του. Μία ημέρα, αφού βράδιασε, πήγε να ξαπλώσει. Όμως, μετά από λίγο, ο σκύλος, ο οποίος ευρισκόταν στην είσοδο του σπιτιού, άρχισε να γαυγίζει. Ο ιδιοκτήτης πετάγεται από το κρεββάτι του και φωνάζει στο σκύλο: «Σώπα».
Ο σκύλος σταμάτησε να γαυγίζει, ενώ αυτός επέστρεψε στην κρεβατοκάμαρά του και συνέχισε τον ύπνο του. Αφού πέρασαν μερικά λεπτά, άρχισε πάλι ο σκύλος να γαυγίζει.
Βγαίνει πάλι το αφεντικό έξω και φωνάζει στο σκύλο του:
«Σώπα, επιτέλους…».
Ο σκύλος τρόμαξε και μαζεύθηκε στη γωνία του και σταμάτησε το γαύγισμα.
Αυτό το σκηνικό επαναλήφθηκε τουλάχιστον τρεις φορές, μέχρι που το αφεντικό του σκύλου τον πήρε από το σημείο της εισόδου και τον έβαλε στο υπόγειο. Έτσι συνέχισε τον μακάριο ύπνο του στην απόλυτη ησυχία, χωρίς γαβγίσματα…
Το πρωΐ, το αφεντικό του σκύλου, διεπίστωσε ότι, το βράδυ είχαν εισέλθη στην οικία του, από την είσοδο του σπιτιού μάλιστα, κλέπτες, οι οποίοι του είχαν αδειάσει το σπιτικό.
Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τον κάθε ένα (αφεντικό «σκύλου»), που φιμώνει και δεν ακούει την συνείδησή του (τον σκύλο της ιστορίας μας) και έτσι επιτρέπει την είσοδο των κλεπτών στην ζωή του και στην ψυχή του…
