<<Η Παναγία, όποτε έχουµε ανάγκη, απαντά αμέσως στην προσευχή µας, όποτε δεν έχουµε, µας αφήνει, γιά να αποκτήσουμε λίγη παλληκαριά!
Όταν ήµουν στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, µία φορά, αμέσως μετά την αγρυπνία της Παναγίας, µ’ έστειλε ένας Προϊστάμενος να πάω ένα γράμμα στην Ι. Μονή Ιβήρων. Ύστερα, έπρεπε να πάω κάτω στον αρσανά της Μονής και να περιμένω ένα γεροντάκι που θα ερχόταν µε το καραβάκι, γιά να το συνοδεύσω στο Μοναστήρι µας (απόσταση μιάμιση ώρα µε τα πόδια).
Ήμουν από νηστεία και από αγρυπνία. Τότε την νηστεία του Δεκαπενταυγούστου την χώριζα ως εξής:
Μέχρι της Μεταµορφώσεως δεν έτρωγα τίποτε!
Την ημέρα της εορτής της Μεταµορφώσεως, έτρωγα.
Και μετά, μέχρι την εορτή της Κοιμήσεως της Παναγίας, πάλι δεν έτρωγα τίποτε!
Έφυγα, λοιπόν, αμέσως μετά την αγρυπνία και ούτε σκέφθηκα να πάρω μαζί µου λίγο παξιµάδι. Έφθασα στην Ιερά Μονή Ιβήρων, έδωσα το γράµµα και κατέβηκα στον αρσανά, γιά να περιµένω το καραβάκι. Θα ερχόταν κατά τις τέσσερις το απόγευμα, αλλά αργούσε να έλθη…
Άρχισα εν τω μεταξύ να ζαλίζωµαι...
Πιό πέρα, είχε µία στοίβα από κορµούς δένδρων, σαν τηλεγραφόξυλα, και είπα µε τον λογισµό µου:
«Ας πάω να καθήσω εκεί, που είναι λίγο απόµερα, γιά να µην µε δει κανείς και αρχίσει να µε ρωτάει τί έπαθα».
Όταν κάθησα, µου πέρασε ο λογισµός, να κάνω κοµποσχοίνι στην Παναγία, να µου οικονομήσει κάτι. Αλλά αμέσως αντέδρασα στον λογισµό και είπα:
«Ταλαίπωρε, γιά τέτοια τιποτένια πράγματα θα ενοχλείς την Παναγία;;».
Τότε βλέπω μπροστά µου έναν Μοναχό. Κρατούσε ένα στρογγυλό ψωμί, δύο σύκα και ένα µεγάλο τσαμπί σταφύλι και μου λέει:
«Πάρε αυτά, εις δόξαν της Κυρίας Θεοτόκου», και χάθηκε!
Ε, τότε διαλύθηκα!!! Με έπιασαν τα κλάματα, ούτε ήθελα να φάω πιά.
Πα, πα, πα!
Τί Μάνα είναι Αυτή!!!
Να φροντίζει και γιά τις μικρότερες λεπτομέρειες!!!
Ξέρεις τί θα πει αυτό;;;>>!!!
Άγιος Παΐσιος ο
Αγιορείτης (1924-1994)
