<<Στις 20 Οκτωβρίου 1945, Κυριακή πρωί, μόλις κτύπησα την καμπάνα της Εκκλησίας, περικύκλωσε το χωριό αντάρτικος στρατός με εντολή εκκαθαρίσεων...
Άρχισαν να ρίχνουν πυρά προς εκφοβισμό.
Εγώ μόλις είχα μπει στην Εκκλησία, έκανα τον Σταυρό μου, παρακάλεσα τον Άγιο Νικόλαο να μας φυλάξει και σηκώθηκα να φύγω. Τότε άρχισαν να μου ρίχνουν με το πυροβόλο. Ήταν ταμπουρωμένοι σ’ ένα φυλάκιο. Όμως καμμιά σφαίρα δεν με κτύπησε!! Τον Απόστολο Κατσιμπίρη, που ήταν δίπλα μου, τον έριξαν κάτω. Αυτοί άρχισαν να με κυνηγούν. Εγώ είχα μείνει μόνος, και ακολουθώντας ένα ρέμα με έχασαν... Όμως, κοντά στα σύνορα των χωριών Ρίζωμα και Βασιλική, με έφθασαν πάλι. Ήταν 10 άτομα και με τον αρχηγό 11, τρέχοντας πάνω σε άλογα, γιά να με πιάσουν. Έβριζαν καθώς με κυνηγούσαν και έριχναν με τα όπλα τους, χωρίς να μπορούν να με σκοτώσουν. Οι σφαίρες τρύπαγαν τα ράσα μου, τις καταλάβαινα, αλλά κυλούσαν στο χώμα χωρίς να με τραυματίζουν!!
Με πλησίασαν και με τα πολλά, με περικύκλωσαν φωνάζοντας, απειλώντας και βρίζοντάς με χυδαία… Τότε εγώ, ευρισκόμενος εν μέσω ζωής και θανάτου, σταμάτησα, σήκωσα τα χέρια μου προς τον Ουρανό και από το βάθος της ψυχής μου φώναξα:
«Μιχαήλ Αρχιστράτηγε των Αγγέλων, σώσε με, κινδυνεύω!»!!!
Και ω του θαύματος!
Σαν αστραπή παρουσιάσθηκε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ στον αρχηγό τους!!!
«Είδα έναν νέο με σπαθί», όπως ωμολογούσε και ο ίδιος αργότερα, «και αυτός μου έκοψε με μιά σπαθιά τα σκοινιά από την σέλα μου και με έριξε κάτω, σπάζοντας την σπονδυλική στήλη μου».
Οι υπόλοιποι δέκα αντάρτες, έμειναν ακίνητοι, κεραυνόπληκτοι.
Ακούω τότε μία φωνή (ήταν του αρχηγού τους) να μου λέει:
«Να μας συγχωρήσεις παπά μου και να πας στο καλό.
Έχεις όριο ζωής και υψηλούς προστάτες!»!!
«Ευχαριστώ», τους απάντησα, τους συγχώρησα και τους ευχήθηκα ο Θεός να τους φωτίσει, να μετανοήσουν και να γίνουν καλοί άνθρωποι.
Αυτοί πήραν τον τραυματισμένο αρχηγό τους και έφυγαν τρομοκρατημένοι.
Είμασθε ευτυχείς, που η θρησκεία μας είναι ζωντανή!>>!!!
Άρχισαν να ρίχνουν πυρά προς εκφοβισμό.
Εγώ μόλις είχα μπει στην Εκκλησία, έκανα τον Σταυρό μου, παρακάλεσα τον Άγιο Νικόλαο να μας φυλάξει και σηκώθηκα να φύγω. Τότε άρχισαν να μου ρίχνουν με το πυροβόλο. Ήταν ταμπουρωμένοι σ’ ένα φυλάκιο. Όμως καμμιά σφαίρα δεν με κτύπησε!! Τον Απόστολο Κατσιμπίρη, που ήταν δίπλα μου, τον έριξαν κάτω. Αυτοί άρχισαν να με κυνηγούν. Εγώ είχα μείνει μόνος, και ακολουθώντας ένα ρέμα με έχασαν... Όμως, κοντά στα σύνορα των χωριών Ρίζωμα και Βασιλική, με έφθασαν πάλι. Ήταν 10 άτομα και με τον αρχηγό 11, τρέχοντας πάνω σε άλογα, γιά να με πιάσουν. Έβριζαν καθώς με κυνηγούσαν και έριχναν με τα όπλα τους, χωρίς να μπορούν να με σκοτώσουν. Οι σφαίρες τρύπαγαν τα ράσα μου, τις καταλάβαινα, αλλά κυλούσαν στο χώμα χωρίς να με τραυματίζουν!!
Με πλησίασαν και με τα πολλά, με περικύκλωσαν φωνάζοντας, απειλώντας και βρίζοντάς με χυδαία… Τότε εγώ, ευρισκόμενος εν μέσω ζωής και θανάτου, σταμάτησα, σήκωσα τα χέρια μου προς τον Ουρανό και από το βάθος της ψυχής μου φώναξα:
«Μιχαήλ Αρχιστράτηγε των Αγγέλων, σώσε με, κινδυνεύω!»!!!
Και ω του θαύματος!
Σαν αστραπή παρουσιάσθηκε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ στον αρχηγό τους!!!
«Είδα έναν νέο με σπαθί», όπως ωμολογούσε και ο ίδιος αργότερα, «και αυτός μου έκοψε με μιά σπαθιά τα σκοινιά από την σέλα μου και με έριξε κάτω, σπάζοντας την σπονδυλική στήλη μου».
Οι υπόλοιποι δέκα αντάρτες, έμειναν ακίνητοι, κεραυνόπληκτοι.
Ακούω τότε μία φωνή (ήταν του αρχηγού τους) να μου λέει:
«Να μας συγχωρήσεις παπά μου και να πας στο καλό.
Έχεις όριο ζωής και υψηλούς προστάτες!»!!
«Ευχαριστώ», τους απάντησα, τους συγχώρησα και τους ευχήθηκα ο Θεός να τους φωτίσει, να μετανοήσουν και να γίνουν καλοί άνθρωποι.
Αυτοί πήραν τον τραυματισμένο αρχηγό τους και έφυγαν τρομοκρατημένοι.
Είμασθε ευτυχείς, που η θρησκεία μας είναι ζωντανή!>>!!!
Πατήρ Δημήτριος Γκαγκαστάθης (1902-1975)
