Ένας άπιστος κύριος και ένας ευσεβής κληρικός που ταξίδευαν με το ίδιο πλοίο, ευρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι, την ώρα του φαγητού. Ενώ τους σερβίριζαν ένα καλομαγειρεμένο ψάρι, ο κύριος αυτός, κοίταξε τον κληρικό και του είπε:
«Με τί ασχολείσθε κύριε;».
«Καθώς βλέπεις, αγαπητέ μου, είμαι στην υπηρεσία του Κυρίου!», απάντησε ο κληρικός.
«Μάλιστα… Και ασφαλώς θα κάνετε και κηρύγματα…», είπε πάλι ο κύριος.
«Βέβαια!», απάντησε ο κληρικός.
Κανένα μπαλκόνι χωρίς
την Ελληνική Σημαία!!!
25η Μαρτίου 2023
<<Κάποιος πατέρας μού διηγήθηκε ότι, στην Θεσσαλονίκη υπήρχε ένα Ασκητήριο παρθένων. Μία από της κοπέλες, από ενέργεια του κοινού εχθρού, έφυγε από το Μοναστήρι και έπεσε σε πορνεία, και έμεινε στο πάθος αυτό αρκετό καιρό. Κάποτε, όμως, με τη βοήθεια του Φιλανθρώπου Θεού, μετανόησε και γύρισε στο Κοινόβιό της. Και φθάνοντας μπροστά στην πύλη, έπεσε νεκρή!
Ο θάνατός της αποκαλύφθηκε σε κάποιο Άγιο γέροντα, ο οποίος είδε τους Αγίους Αγγέλους που ήλθαν να πάρουν την ψυχή της, και δαίμονες που τους ακολουθούσαν. Στον διάλογο που έγινε μεταξύ τους, οι Άγιοι Άγγελοι έλεγαν ότι, γύρισε με μετάνοια.
Οι δαίμονες πάλι αντέλεγαν:
Έλεγαν οι πατέρες του Σινά γιά τον αββά Σέργιο, τον αναχωρητή:
«Όταν έμενε στο Σινά, ο οικονόμος της Μονής τον είχε τοποθετήσει στο διακόνημα με τα μουλάρια. Έτσι ο αββάς Σέργιος επέβλεπε όλες τις απαραίτητες μεταφορές της Μονής.
Μιά ημέρα καθώς επέστρεφε στην Σκήτη από κάποιο μακρινό διακόνημα, ευρέθηκε ένα λιοντάρι ξαπλωμένο στο δρόμο τους. Μόλις είδαν τα μουλάρια αλλά και οι οδηγοί τους το λιοντάρι, ζάρωσαν από το φόβο τους. Τότε ο αββάς Σέργιος αφού πήρε από το σάκκο του ένα κομμάτι ψωμί, επλησίασε το λιοντάρι και του λέει:
«Ήταν ένας ψαράς που ήξερε να παίζει φλογέρα.
Πήρε λοιπόν την φλογέρα του και τα δίκτυα του, και πήγε προς την θάλασσα. Εκεί στάθηκε πάνω σε κάποιον βράχο που προεξείχε πάνω από τα νερά και ξεκίνησε να παίζει μουσική. Νόμιζε, βλέπετε, ότι τα ψάρια θα πηδούσαν έξω από μόνα τους, σαν ανταπόκριση προς την όμορφη μελωδία.
Κάποιος νέος αδελφός, απευθύνθηκε στον γέροντα Αρσένιο τον Σπηλαιώτη (τον συνασκητή του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή), λέγοντας:
«Παππού, βοήθησέ με».
«Τί έχεις, παιδί μου; Πολύ τρομαγμένος φαίνεσαι», είπε ο γέροντας.
«Ε, να Γέροντα, ο πειρασμός δεν με αφήνει ήσυχο. Και στον ύπνο, αλλά και στο ξύπνιο, με πολεμά φανερά. Στον ύπνο φωνές, απειλές... Στην αγρυπνία το ίδιο... Μόλις αρχίσω τον κανόνα μού κτυπά την πόρτα, ακούω άγριες φωνές, απειλές... Από τον φόβο μου τρέμω σαν το ψάρι... Πού να πάω να γλυτώσω;».
Όταν ακόμη ζούσε ο Άγιος Νεκτάριος, έλεγε σ’ έναν αδιάφορο στην πίστη χωροφύλακα, να μετανοήσει, να εξομολογηθή, να εκκλησιάζεται και να κοινωνεί. Ο χωροφύλακας, όμως, αδιαφορούσε και δεν άκουγε τα λόγια του Αγίου.
Ήλθε όμως εποχή, που ο χωροφύλακας έφυγε, με μετάθεση, από την Αίγινα γιά την Μακεδονία.
Μετά από δώδεκα χρόνια, ο χωροφύλακας επέστρεψε στην Αίγινα. Μάλιστα, επισκέφθηκε και τον Άγιο Νεκτάριο. Όταν Τον συνάντησε, αλληλοασπάσθηκαν, μίλησαν και λίγο πριν χωρίσουν οι δρόμοι τους, ο Άγιος του υπενθύμισε, το πόσο αναγκαίο είναι ο άνθρωπος να μετανοήσει!
«Όποιος δεν βλέπει στην προσευχή με τα μάτια της ψυχής τον Χριστό, αυτός δεν έμαθε να προσεύχεται. Αχ! Nα ’ξερες τί είναι να δης τον Χριστό με τα μάτια! Μόλις Τον βλέπεις, μέσα σου γεμίζεις με μιά απερίγραπτη χαρά! Όμως, σε καταλαμβάνει και ένα ασυγκράτητο δέος, ώστε αυθόρμητα λυγίζουν τα πόδια, πέφτεις μπροστά Tου μπρούμυτα και με ασταμάτητους λυγμούς!
Mένεις εκστατικός!
Εκεί τί να πης;
<<Χωρίς σταυρό, κανείς δεν πάει στον Παράδεισο.
Όμως, τον σταυρό μας πρέπει να τον σηκώνωμε, όχι να τον σέρνωμε!
Γιά να σηκώσεις τον σταυρό σου, πρέπει να ιδείς το θέμα που σε απασχολεί, πνευματικά σωστά!
Δεν υπερηφανεύεται!
Δεν αποστρέφεται και δεν φθονεί κανέναν!
Δεν κατηγορεί και δεν μισεί κανέναν!
Δεν πολιτεύεται με δόλο και πονηρία!
Δεν χαίρεται γιά τα σφάλματα των άλλων!
Δεν διασύρει τον φταίχτη, αλλά τον συλλυπείται και τον βοηθεί!
Δεν παραβλέπει τον αδελφό, που ευρίσκεται σε κάποια ανάγκη!
Δεν θεωρεί κανέναν ξένο, αλλά όλους τους θεωρεί οικείους!
Δεν παροξύνεται, δεν αντιδρά με βία και δεν ξεσπά με οργή!
Κάποτε επισκέφθηκε τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη ένας έγγαμος, που δεν ήταν καθόλου καλός σύζυγος, ενώ παράλληλα έκτιζε μία Εκκλησία, και λέει στον Άγιο:
"Γέροντά μου, εγώ κτίζω μία ωραία Εκκλησία".
Και ο Άγιος Πορφύριος του απαντά:
<<Λένε πολλοί, κακοπροαίρετοι:
«Το ερωτάς το μωρό και το βαπτίζεις;»'
Και τους απαντώ:
«ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ»!!
Είμεθα απολύτως πεπεισμένοι, όπως αναφέραμε σε σχετική προηγουμένη ανάρτησή μας (βλέπε εδώ: dromokirix.gr), περί του ότι, ο ανθρωποκτόνος εχθρός μας, όταν με τις παραβάσεις και αστοχίες μας του παραχωρούμε δικαιώματα, επιφέρει μεγάλες και ανυπολόγιστες καταστροφές, όπως η πρόσφατη τραγωδία στην περιοχή των «Τεμπών»…
Είναι, όμως, βέβαιο ότι, σύμφωνα και με την γνωστή παροιμία «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά», κάποια από τα θύματα και του τραγικού αυτού γεγονότος ήσαν αθώοι άνθρωποι και μάλιστα, όπως από το ως άνω βίντεο αποδεικνύεται, υπήρξαν και ευλογημένα παιδιά του Χριστού!
Διατί αυτό συμβαίνει, ασφαλώς και δεν το γνωρίζομε, αλλά είμεθα σίγουροι ότι, αυτό το επιτρέπει ο Θεός, μέσα από τις Πανάγαθες και Ανεξιχνίαστες Βουλές Του, όπως ακριβώς συμβαίνει με όλα τα λυπηρά της ζωής. Επί παραδείγματι, πάσχουν από ανίατες ασθένειες ή από πόνο ανείπωτο διά την εκδημία στενών προσφιλών προσώπων (π.χ. παιδιών και εγγονιών) μέσα από αιφνιδίους ή επωδύνους θανάτους, όχι μόνο οι αμαρτωλοί, αλλά ακόμη και οι Άγιοι.
1. Οι Άγιοι Μάρτυρες, αφού υπέφεραν πολλά βασανιστήρια και έδειξαν καρτερία μέχρι το θάνατο, έγιναν άξιοι γιά τα στεφάνια και την δόξα! Και όσο περισσότερα και σκληρότερα ήταν τα βάσανα που υπέφεραν, τόσο περισσότερη δόξα και παρρησία απέκτησαν ενώπιον του Θεού! Κατά τον ίδιο τρόπο, και οι ψυχές που παραδόθηκαν σε διάφορες θλίψεις (είτε εξ ανθρώπων, είτε εκ σωματικών ασθενειών), εάν κάνουν μέχρι τέλους υπομονή και δεν γογγύσουν, θα αξιωθούν τα ίδια στεφάνια και την ίδια παρρησία με τους Μάρτυρες! Και γιά όλα αυτά, όχι μόνο στο μέλλον θα απολαύσουν από τον Θεό, αλλά και εδώ θα αξιωθούν την παρηγοριά του Αγίου Πνεύματος!
«Κάποτε, μία αλεπού και ένας πίθηκος, περπατούσαν μαζί στον ίδιο δρόμο και μάλωναν γιά το ποιός από τους δύο έχει πιό αριστοκρατική καταγωγή. Εξιστορούσαν και οι δυό τους πολλά και διάφορα κατορθώματα, μέχρι που ευρέθησαν σε ένα μέρος με μνημεία και τάφους.
Εκεί ο πίθηκος κάρφωσε το βλέμμα του, πάνω σε κάποια μνήματα και έβγαλε βαθύ αναστεναγμό. Η αλεπού τότε τον ερώτησε, γιατί έτσι ξαφνικά, μελαγχόλησε.
Ο πίθηκος έκανε μία χειρονομία, δείχνοντας τις ταφόπλακες και είπε:
Ο ΦΟΒΕΡΟΣ ΑΙΜΑΤΗΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ...
Παρ’ ότι πάντοτε και χωρίς εξαίρεση επιβεβαιώνεται η Μεγάλη Αλήθεια, «οι μακρύνοντες εαυτούς από Σού απολούνται», εν τούτοις, ποτέ δεν συνετιζόμεθα και πεισματικά δεν θέλομε να παραδεχθούμε τις τρομερές συνέπειες της αποστασίας μας…
Όλα, γιά παράδειγμα, τα «παπαγαλάκια» της ποδηγετούμενης και δήθεν προοδευτικής εντύπου και ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας, μετά το συγκλονιστικό συμβάν των Τεμπών, προσπάθησαν και συνεχίζουν να προσπαθούν να μας πείσουν ότι, αυτό οφείλεται σε λάθη και παραλείψεις διαχρονικές όλων των Κυβερνήσεων, που δεν ενδιαφέρθηκαν να εκσυγχρονίσουν το Σιδηροδρομικό δίκτυο και σε φοβερά αδικαιολόγητες παραλείψεις των αρμοδίων στελεχών της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Και αυτά ασφαλώς είναι αδιαμφισβήτητα και αληθή, αλλά ΔΕΝ αποτελούν ΤΗΝ ΒΑΣΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Κανείς δεν θέλει να υπεισέλθη και να διερευνήσει τις ουσιαστικές αιτίες και αυτού του δυστυχήματος, αλλά και άλλων παρομοίων συμφορών.
Εάν, δηλαδή, τέτοια συγκλονιστικά και φοβερά γεγονότα, προσπαθούν κάποιοι να μας αναγκάσουν να πιστέψωμε ότι, οφείλονται μόνο σε απαρχαιωμένα δίκτυα που κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να τα εκσυγχρονίσει ή σε μία σειρά ανθρωπίνων λαθών, τότε ευθαρσώς τους λέμε ότι, εθελοτυφλούν, πλανώνται και μας εξαπατούν.
Και αυτά που εγράψαμε αμέσως παραπάνω, δεν αποτελούν λεκτικές κορώνες. Αποτυπώνουν απλά την Μεγάλη Αλήθεια που στην αρχή αναφέραμε, ότι δηλαδή, τα τελευταία χρόνια συστηματικά αρνούμεθα τον Θεόν, διότι έχομε επιλέξει να βαδίζωμε σύμφωνα με τις επιθυμίες μας και τα κακώς νοούμενα συμφέροντά μας.
Και αυτό, διαρκώς διαπιστώνομε ότι, συμβαίνει και στις προσωπικές μας επιλογές, και στις διαπροσωπικές και κοινωνικές μας σχέσεις, αλλά το χειρότερο (παγκόσμια, δυστυχώς και στο τόπο μας), σε όλες τις αποφάσεις και τις κατευθυντήριες γραμμές της Ηγεσίας, τόσο της Πολιτικής όσο και της (κατ’ ευφημισμόν) Πνευματικής…
Γράφει η Μοναχή Μάρθα, πνευματικό τέκνο του Αγίου παπά-Νικόλα του Πλανά:
<<Παραθέτω με τας ιδίας λέξεις αυτά που μου αφηγήθη ευσεβής χριστιανή:
"Μία φορά, προ 40 χρόνων, είχα παρεξηγηθή, ή μάλλον συκοφαντηθή από κάτι συγγενείς μου. Δεν αντήλλαξα ούτε μία κουβέντα, ούτε ύβριν, τίποτε από όλα αυτά. Όταν εγκατεστάθημεν και οι δύο οικογένειες εις τας Αθήνας, μιλούσαμε μόνο τυπικές κουβέντες.
Εξωμολογήθηκα και είπα εις τον Παππού (Άγιο Νικόλαο τον Πλανά) την υπόθεσιν και, συγχρόνως, ότι δεν θέλω ανταλλαγήν επισκέψεων με την συγγενή μου.
“Καλά είναι ως εδώ”, του λέγω, “αφού χαιρετιόμασθε όταν βλεπόμασθε”.
Εκείνη παντρεμένη, κοσμική, εγώ κοντά στον Παππού, άλλη ζωή. Έτσι το έλεγα και το πίστευα, ότι δεν έχω τίποτε μαζί της…
Να ήτανε άλλος εξομολόγος, δυνατόν να μου έλεγε:
“Ε, ας είναι, παιδί μου, ως εδώ, δεν είναι ανάγκη για περισσοτέρας σχέσεις”.
Αυτό ενόμιζα, πως θα μου έλεγε και ο Παππούς.
Όπου ξαφνικά τον ακούω να μου λέγη:
«Ευρισκόμουν στην Σκήτη μας στο Άγιον Όρος. Εκεί, μία ημέρα, οι αδελφοί ευρίσκονταν σε εκνευρισμό, διότι ένας μάνταλος σφηνώθηκε στην πόρτα και δεν μπορούσαν να τον απελευθερώσουν. Προσπαθούσαν, τον κτυπούσαν, τον τραβούσαν, θύμωναν, τίποτε· ο μάνταλος εκεί, σφηνωμένος…
Τότε, σηκώθηκα και τους είπα, να τον αφήσουν σε μένα. Τον πρόσεξα καλά, έκανα μία απλή κίνηση και τον απελευθέρωσα. Οι αδελφοί, με κοίταζαν με θαυμασμό.
Τους λέω λοιπόν:
