« Σήμερα, μου είπε μία νεφροπαθής, που χρόνια τώρα κάνει αιμοκάθαρση:
“Παππούλη, σταυρώστε, σας παρακαλώ, το χέρι μου. Οι φλέβες είναι όλο πληγές και δεν μπορώ να κάνω αιμοκάθαρση”.
“Αυτές οι πληγές”, της είπα, “στην άλλη ζωή, θα είναι διαμάντια, μεγαλύτερης αξίας από τα διαμάντια αυτού του κόσμου. Πόσα χρόνια κάνεις αιμοκάθαρση;”
“Δώδεκα”, μου λέει.
“Δηλαδή, δικαιούσαι ένα ''εφάπαξ'' και μία σύνταξη μειωμένη”, της είπα.
Μετά μου δείχνει μία πληγή στο άλλο χέρι και μου λέει:
“Παππούλη, αυτή η πληγή δεν κλείνει… φαίνεται ακόμη και το κόκκαλο…”.
“Ναι, αλλά από εκεί μέσα φαίνεται ο Ουρανός”, της απαντώ.
“Άντε, καλή υπομονή. Εύχομαι ο Χριστός να σου αυξάνει την αγάπη Του, για να ξεχνιέται ο πόνος σου. Φυσικά υπάρχει και η άλλη ευχή, να εξαλειφθούν οι πόνοι, αλλά τότε εξαλείφεται και ο πολύς μισθός. Επομένως, η προηγούμενη ευχή είναι καλύτερη”.
Παρηγορήθηκε η καημένη... »
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.
