Όταν ήμουν μικρός, διηγείται ένας πιστός άνθρωπος, ήξερα ότι του πατέρα μου του άρεσαν πολύ τα φουντούκια, τα οποία και δεν τα εύρισκες εύκολα.
Μία ημέρα, ευρήκα μερικά και ήμουν πολύ χαρούμενος!
Η πρώτη μου σκέψη ήταν, να ζητήσω από τη μητέρα μου να μου τα σπάσει γιά να τα απολαύσω. Όμως, υπερίσχυσε η αγάπη μου γιά τον πατέρα μου και αποφάσισα να τα φυλάξω γιά εκείνον, παραμερίζοντας την πρόσκαιρη λιχουδιά μου.
Όταν το βραδάκι, επέστρεψε ο πατέρας μου από τη δουλειά του, έτρεξα, χαρούμενος, και του είπα:
«Πατέρα, φύλαξα αυτά τα φουντούκια γιά εσένα!».
Τα πήρε με πολλή χαρά, αλλά μου φάνηκε παράξενο το ότι, δεν έσπασε ούτε ένα γιά να φάει...
Μετά από τριάντα χρόνια και αφού είχε πιά κοιμηθή ο πατέρας μου, ανακάλυψα τι είχε συμβή: Είχε τόσο πολύ συγκινηθή από εκείνη την πράξη αγάπης του παιδιού του, ώστε είχε κρατήσει τα φουντούκια εκείνα σ' ένα κουτί, μέσα στο γραφείο του!!!
