Το 1933, ο περίφημος γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης (πρόσφατα αναγνωρισμένος Άγιος της Εκκλησίας μας), σε ηλικία 21 ετών, επήρε την μεγάλη απόφαση της ζωής του, να εγκαταλείψει τον κόσμο και να γίνει μοναχός στο Άγιον Όρος.
Έχοντας ως οδηγό του την ανεπιφύλακτη πίστη και εμπιστοσύνη του στο Θεό, έφθασε σε μιά από τις πιο απομακρυσμένες και απαράκλητες περιοχές του Άθωνα, τα Καυσοκαλύβια.
Εκεί, η Πρόνοια του Θεού, τον ωδήγησε στο ασκητικό Ησυχαστήριο του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, που οι εγκαταβιούντες γέροντες, ήσαν πολύ αυστηροί, κατά γενική ομολογία.
Έζησε κοντά τους με πολύ υπακοή, ταπείνωση και υπομονή!!
Ιδιαιτέρως η υπομονή του ήταν παροιμιώδης και λόγω της τραχύτητος του τόπου αλλά και λόγω της αυστηρότητος των γερόντων, που εκλήθη να υπηρετήσει.
Μία μέρα ως άνθρωπος, απηυδυσμένος πήρε την απόφαση να φύγει... Διστάζοντας όμως να εμπιστευθή τον λογισμό του, σκέφθηκε να πάει πρώτα να εξομολογηθή σ’ έναν πνευματικό στην Ιερά Μονή της Σιμωνόπετρας.
Με ειλικρίνεια εξέθεσε στον πνευματικό του όλη την αλήθεια και περιέγραψε τα γεγονότα. Αφού λοιπόν τα είπε όλα στο τέλος προσέθεσε:
«Πάτερ δώστε μου ευλογία να φύγω...»
Ο διακριτικός πνευματικός αφού σκέφθηκε γιά λίγο, του απάντησε:
«Πάτερ Εφραίμ, αν θες να μην ταλαιπωρήσαι, φύγε. Αν θέλης να αγιάσης μείνε. Σκέψου και αποφάσισε…».
Ο γέροντας Εφραίμ σκέφθηκε τα λόγια του πνευματικού και τελικά έμεινε!
Πέρασαν έτσι 45 ολόκληρα χρόνια!! Ο τελευταίος από τους γέροντές του, ο π. Νικηφόρος, ήταν ο πιό δύσκολος απ’ όλους... Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια αρρώστησε και τα πράγματα δυσκόλεψαν περισσότερο...
Ο γέροντας Εφραίμ, πιστός στην απόφασή του (γιατί αυτή είναι η λεβεντιά στη ζωή, να έχης το θάρρος να την αντιμετωπίζης και να σηκώνης τον Σταυρό, που σου οικονόμησε γιά τη σωτηρία σου η Πρόνοια του Θεού), υπέμενε τα πάντα!!
Το 1973, όταν κατάκοιτος πιά ο π.Νικηφόρος, ψυχορραγούσε, ο γέροντας Εφραίμ νύχτα και ημέρα καθόταν στο προσκέφαλό του και τον υπηρετούσε!!
Λίγο πριν το τέλος, ο π.Νικηφόρος, τον εκάλεσε και του είπε:
«Σήκωσέ με. Σκύψε να σου πω…».
Ο πατήρ Εφραίμ, πέρασε το χέρι του πίσω από την πλάτη του κατάκοιτου γέροντά του και έσκυψε το κεφάλι. Ξαφνικά, το πρόσωπο του π. Νικηφόρου αλλοιώθηκε και επήρε την πιο ιλαρή έκφραση που μπορούσε να έχει ανθρώπινο πρόσωπο. Με όση δύναμη του είχε απομείνει, ο γέροντας, άρπαξε το χέρι του υποτακτικού Εφραίμ και του είπε:
«Παιδί μου, εσύ δεν είσαι άνθρωπος, είσαι άγγελος!! Ευλόγησον!!», του εφίλησε το χέρι και ξεψύχησε στην αγκαλιά Του!!!
Έχοντας ως οδηγό του την ανεπιφύλακτη πίστη και εμπιστοσύνη του στο Θεό, έφθασε σε μιά από τις πιο απομακρυσμένες και απαράκλητες περιοχές του Άθωνα, τα Καυσοκαλύβια.
Εκεί, η Πρόνοια του Θεού, τον ωδήγησε στο ασκητικό Ησυχαστήριο του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, που οι εγκαταβιούντες γέροντες, ήσαν πολύ αυστηροί, κατά γενική ομολογία.
Έζησε κοντά τους με πολύ υπακοή, ταπείνωση και υπομονή!!
Ιδιαιτέρως η υπομονή του ήταν παροιμιώδης και λόγω της τραχύτητος του τόπου αλλά και λόγω της αυστηρότητος των γερόντων, που εκλήθη να υπηρετήσει.
Μία μέρα ως άνθρωπος, απηυδυσμένος πήρε την απόφαση να φύγει... Διστάζοντας όμως να εμπιστευθή τον λογισμό του, σκέφθηκε να πάει πρώτα να εξομολογηθή σ’ έναν πνευματικό στην Ιερά Μονή της Σιμωνόπετρας.
Με ειλικρίνεια εξέθεσε στον πνευματικό του όλη την αλήθεια και περιέγραψε τα γεγονότα. Αφού λοιπόν τα είπε όλα στο τέλος προσέθεσε:
«Πάτερ δώστε μου ευλογία να φύγω...»
Ο διακριτικός πνευματικός αφού σκέφθηκε γιά λίγο, του απάντησε:
«Πάτερ Εφραίμ, αν θες να μην ταλαιπωρήσαι, φύγε. Αν θέλης να αγιάσης μείνε. Σκέψου και αποφάσισε…».
Ο γέροντας Εφραίμ σκέφθηκε τα λόγια του πνευματικού και τελικά έμεινε!
Πέρασαν έτσι 45 ολόκληρα χρόνια!! Ο τελευταίος από τους γέροντές του, ο π. Νικηφόρος, ήταν ο πιό δύσκολος απ’ όλους... Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια αρρώστησε και τα πράγματα δυσκόλεψαν περισσότερο...
Ο γέροντας Εφραίμ, πιστός στην απόφασή του (γιατί αυτή είναι η λεβεντιά στη ζωή, να έχης το θάρρος να την αντιμετωπίζης και να σηκώνης τον Σταυρό, που σου οικονόμησε γιά τη σωτηρία σου η Πρόνοια του Θεού), υπέμενε τα πάντα!!
Το 1973, όταν κατάκοιτος πιά ο π.Νικηφόρος, ψυχορραγούσε, ο γέροντας Εφραίμ νύχτα και ημέρα καθόταν στο προσκέφαλό του και τον υπηρετούσε!!
Λίγο πριν το τέλος, ο π.Νικηφόρος, τον εκάλεσε και του είπε:
«Σήκωσέ με. Σκύψε να σου πω…».
Ο πατήρ Εφραίμ, πέρασε το χέρι του πίσω από την πλάτη του κατάκοιτου γέροντά του και έσκυψε το κεφάλι. Ξαφνικά, το πρόσωπο του π. Νικηφόρου αλλοιώθηκε και επήρε την πιο ιλαρή έκφραση που μπορούσε να έχει ανθρώπινο πρόσωπο. Με όση δύναμη του είχε απομείνει, ο γέροντας, άρπαξε το χέρι του υποτακτικού Εφραίμ και του είπε:
«Παιδί μου, εσύ δεν είσαι άνθρωπος, είσαι άγγελος!! Ευλόγησον!!», του εφίλησε το χέρι και ξεψύχησε στην αγκαλιά Του!!!
