<<Αφού εξομολογηθούμε, θα φροντίσουμε να κάνουμε έναν έλεγχο με προσοχή στον εαυτό μας, μη τυχόν φταίξαμε σε κάποιον. Αν η συνείδησή μας μάς ελέγχει, είμασθε υποχρεωμένοι να πλησιάσουμε αυτόν που πικράναμε και να του ζητήσουμε με μεγάλη ταπείνωση να μας συγχωρήσει. Και αν ακόμη κάποιος μας πίκρανε πολύ, αυτόν θα τον πλησιάσουμε και θα του δώσουμε το χέρι με αγάπη Χριστού!
Δεν πρέπει να ζητήσουμε συγχώρηση μόνο από αυτόν, που πικράναμε, αλλά και σ’ αυτόν που μας πίκρανε, να του δώσουμε το χέρι με πραγματική αγάπη, χωρίς εγωϊσμό, αλλά με ταπείνωση και να του πούμε: «Έλα αδελφέ, κάποτε ψυχρανθήκαμε (χωρίς βέβαια να ρίξουμε όλο το βάρος σ’ εκείνον, γιατί αν του πούμε ότι έφταιξε εκείνος, δεν κερδίζομε τίποτε…, ενώ αν του πούμε ότι φταίξαμε και οι δύο, δεν θα γίνει σκανδαλισμός και δεν θα ταραχθή), ας δώσουμε τα χέρια μας, γιατί θα κοινωνήσουμε»!! Εάν δεν δεχθή, εμείς δεν πρέπει να θυμώσουμε, αλλά να πάμε σπίτι να προσευχηθούμε και να παρακαλέσουμε τον Θεόν να τον συγχωρήσει! Τότε μόνο θα συγχωρηθούμε και εμείς>>!!
