«…Αλλά και πάλιν, την νυχτερινήν εκείνην γαλήνην μας, χαλούσε το γαύγισμα ενός σκυλιού, το οποίον ακατάπαυστα γαύγιζε όλη την νύκτα... Ερωτήσαμε τα γειτονικά κελλιά, τίνος είναι αυτό το άγριο σκυλί, και μας είπαν ότι είναι του ψευτο-Βασίλη. Ψάξε τώρα να μάθης ποιός είναι o ψευτο-Βασίλης…
Τελικά μάθαμε ότι, ήταν καλόγηρος και μάλιστα ο Γέροντας του κελλιού του Αγίου Κηρύκου. Το όνομά του ήταν μοναχός Βασίλειος. Κατόπιν, δεν γνωρίζω πώς, του κόλλησαν και το… επίθετο.
Άντε τώρα· τί θα γίνη με το σκυλί του ψευτο-Βασίλη; Πάλι τα παράπονα έφθασαν στον παππού (τον Γέροντα Αρσένιο τον Σπηλαιώτη). Αλλά και ο παππούς, αρκετά ενοχλημένος έλεγε: “Αμάν πατέρες, μας χάλασε όλην την ησυχίαν, αλλά μην ανησυχήτε, κάτι θα γίνη”.
Την άλλη νύκτα, παραδόξως, τσιμουδιά το σκυλί, περνά δεύτερη, τρίτη νύκτα, τίποτε. Τι έγινε το σκυλί; Μας φωνάζει, λοιπόν, ο παππούς και μας λέει: “Ευτυχώς ησυχάσαμε. Παρακάλεσα την Παναγία μας και του έκλεισε το στόμα”!!
Έκτοτε, με την θαυματουργικήν προσευχή του παππού, εγλυτώσαμε και από το σκυλί. Η περιέργεια μόνο, έμεινε στο αφεντικό του. Ακούσθηκε κάποια στιγμή, στις Καρυές, ο γέρο-Βασίλης (ψευτό-Βασίλης), να παραπονιέται: “Aυτό το έρημο το σκυλί μου, βουβάθηκε…”.
Άλλο ένα δείγμα και αυτό της παρρησίας του παππού.»!!
Πηγή: «Ο Γέρων Αρσένιος Σπηλαιώτης, (1886-1983), Συνασκητής του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού» (βιβλίο Μοναχού Ιωσήφ Διονυσιάτη).
