Ο γνωστός Γερμανός συγγραφέας
Έρχαρτ Κέστνερ, ο οποίος ευρέθηκε στην Ελλάδα και ως στρατιώτης με τα ναζιστικά
στρατεύματα, έκανε την εξής εξομολόγηση, λίγα χρόνια πριν πεθάνη:
<<Στα 1952, πήγα γιά πρώτη φορά, μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η Γερμανική Πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη Γερμανική Κατοχή ήταν ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρητικούς. Από την πρώτη στιγμή τους είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά παντού εγνώρισα την θρυλική Κρητική φιλοξενία! Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, επλησίασα το Γερμανικό νεκροταφείο. Ήταν έρημο, με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μία ζωντανή ψυχή! Ήταν μία μαυροφορεμένη γυναίκα!
Με μεγάλη μου έκπληξη, την είδα να ανάβη κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την επλησίασα και την ερώτησα:
«Κυρία, είσθε από εδώ;».
«Μάλιστα», απάντησε η γυναίκα.
«Και τότε, γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς…».
Και η απάντηση που μου έδωσε αυτή η γυναίκα με συγκλόνισε. Μόνο στην Ελλάδα, θα μπορούσε να δοθή αυτή η απάντηση:
«Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τί συνέβη εδώ πριν μερικά χρόνια. Ο άνδρας μου, σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης και έμεινα με τον μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν και αυτόν οι Γερμανοί, όμηρο, στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου… Ξέρω όμως, πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιάς κάποιας μάνας, σαν και εμένα... Και ανάβω τα κανδήλια στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να έλθουν εδώ στην Κρήτη!! Σίγουρα, μία άλλη μάνα, εκεί στο Σαξενχάουζεν, θα ανάβη το κανδήλι στη μνήμη του γιού μου»!>>!!!
