Ζούσε στου Γκίζη ένας ηλικιωμένος Ελληνορώσος, ο Χαρίλαος, που καθημερινώς κατέβαινε με τα πόδια από του Γκίζη στην αγορά. Καθώς κατέβαινε το δρόμο, από όπου περνούσε βλασφημούσε τα Θεία και έβριζε τους πάντες και τα πάντα, προκαλώντας φασαρία και ταραχή στην περιοχή…
Αυτό γινόταν κάθε ημέρα…
Κάποτε, καθώς κατέβαινε το δρόμο, ο μπάρμπα Θεόδωρος, που είχε ένα κατάστημα με ξηρούς καρπούς, του έκανε νόημα να έλθη να πιούν μαζί ένα καφέ. Πήγε ο Χαρίλαος, κάθησε, και πάνω στην συζήτηση ευρήκε ευκαιρία ο μπάρμπα Θεόδωρος και του λέει:
«Τί είναι αυτό που κάνεις αδελφέ μου, κάθε πρωί;
Είναι ντροπή…
Κάποτε έκανα και εγώ τέτοια, αλλά…
Δεν νομίζεις, όμως, ότι στην ηλικία που ευρισκόμαστε, πρέπει να αλλάξουμε;;».
Και του απαντά ο Χαρίλαος:
«Εγώ δεν μπορώ να αλλάξω…
Εγώ έχω κάτι μέσα μου, δεν ξέρω τί είναι…
Με ωθεί να κάνω και να λέω αυτά που βλέπεις, χωρίς να το θέλω...».
«Εάν θέλεις να βοηθηθής πραγματικά», του είπε ο μπάρμπα Θεόδωρος, «να πας να βρεις τον παπά-Καρελά και να του μιλήσεις».
Άκουσε ο Χαρίλαος τις κουβέντες καρδιάς του μπάρμπα Θεόδωρου και έφυγε σιωπηλός και προβληματισμένος.
Πέρασαν τέσσερις ημέρες και, παραδόξως, ο Χαρίλαος ήταν άφαντος.
Την πέμπτη όμως ημέρα εμφανίζεται στο κατάστημα, περιποιημένος και σωφρονισμένος. Μόλις τον είδε έτσι ο μπάρμπα Θεόδωρος χάρηκε και του λέει:
«Έλα Χαρίλαε, τί έγινε και χάθηκες;».
«Πήγα Θεόδωρε, στον ιερέα που μου είπες, την ίδια ημέρα μάλιστα. Μιλήσαμε και τέλος εξομολογήθηκα! Και όταν ετελείωσα μου είπε ο παπά-Καρελάς:
"Μην φοβάσαι! Έλα την Κυριακή στην Εκκλησία, να βάλω έναν χωροφύλακα μέσα σου και τότε δεν θα μπορείς πιά, να κάνεις τίποτε, από αυτά που έκανες!"!!
Πράγματι την Κυριακή πήγα στην Εκκλησία και εκοινώνησα, και από εκείνη την στιγμή έφυγαν "οι μουσαφιραίοι" που ήταν μέσα μου! Ο χωροφύλακας που έλαβα (δηλαδή ο Χριστός), τους έδιωξε, μου άλλαξε τη φύση και δεν μπορώ άλλο να βλασφημήσω! Δεν μπορώ άλλο να βρίσω! Και ντρέπομαι τώρα, καθώς σκέφτομαι τί έλεγα και τί έκανα, τόσο καιρό... Επίσης, κατάλαβα πόσο μεγάλη δύναμη έχει ο Χριστός!!!"!
