<<Μιά φορά, έφεραν ένα τσουβάλι με πατάτες, κάτω εις τον αρσανά μας. Ζήτησα λοιπόν από κάποιον αρχάριο υποτακτικό (τώρα πιά δεν είναι στη συνοδεία μας), να πάει να το φέρει επάνω, αλλά αυτός είπε ότι είναι κουρασμένος και δεν πήγε να το φέρει.
Έτσι πήγα εγώ να το φέρω.
Όταν έφθασα κάτω, ήταν σταματημένο εκεί ένα κρις-κράφτ. Τους έκανα νόημα, και ήλθαν πιο κοντά μου. Ήταν δύο κύριοι μέσα. Ήσαν μάλιστα καθηγηταί Πανεπιστημίου.
«Γέροντα», λέει ο ένας, «μήπως γνωρίζετε τον παπα-Εφραίμ, που μένει εκεί επάνω;»
«Εγώ είμαι», απήντησα.
Τότε, εκείνος είπε:
«Γέροντα, εσείς οι μοναχοί είσθε όντως μακάριοι, διότι ζείτε ακριβώς και με συνέπεια την Χριστιανική ζωή!»!
Όταν επέστρεψα στο κελλί, λέω εις τον υποτακτικό το περιστατικό με τους καθηγητάς. Τότε λέει αυτός, με πολλή αναίδεια:
«Ναι… Εδώ τους διώχνεις, όταν έρχωνται… κάτω όμως, μόλις κατεβαίνεις μόνος σου, τους προσκαλείς…».
Τότε του είπα:
«Τί να κάνω, παιδί μου…, έτσι μου ήλθε και ενήργησα την ώρα εκείνη. Τώρα, ας πάμε, να κάνουμε κανένα κομποσχοίνι εις τα κελλιά μας. Ας κάνουμε μία ώρα κομποσχοίνι».
Όταν τελειώσαμε, έρχεται και με ερωτά:
«Πόσα κομποσχοίνια έκανες;».
«Τόσα», απήντησα.
«Σε μία ώρα μόνον τόσα έκανες; Εγώ έκανα περισσότερα, και μπορούσα να κάνω κι ακόμη περισσότερα…!». Τα έλεγε δε αυτά με αναίδεια και θράσος.
Εγώ δεν μίλησα καθόλου, πήγα στενοχωρημένος εις το κελλί μου. Μόνο που δεν έκλαιγα γιά τη συμπεριφορά αυτού του παιδιού.
Πήγε, λοιπόν, ο υποτακτικός μου να κοιμηθή.
Πού όμως να κοιμηθή…, έντονη δαιμονική ενέργεια.
Έρχεται καταφοβισμένος εις το κελλί μου και μου λέει:
«Γέροντα, αυτό και αυτό μου συμβαίνει. Σώσέ με!».
Τότε του είπα:
«Αυτό συμβαίνει, όταν κανείς συμπεριφέρεται άσχημα εις τον Γέροντα και τον λυπεί…»!
Του εδιάβασα τότε μία ευχή και του έφυγαν όλα, όλη η δαιμονική ενέργεια!
Κατόπιν, πήγε και κοιμήθηκε ήσυχος!>>!!
Η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη Του στις 27 Φεβρουαρίου.
