Κάποτε έφεραν στον Άγιο Αρσένιο, μία Τουρκάλα δαιμονισμένη, δεμένη με αλυσίδες, γιά να την διαβάσει. Ο Όσιος τούς δέχθηκε, παρ’ ότι εκείνη την ημέρα ήταν έγκλειστος.
Έκανε τότε, νόημα να την λύσουν και όταν λύθηκε, ώρμησε στον γέροντα, του άρπαξε το ένα πόδι και το δάγκωσε. Εκείνος κρατούσε το Ευαγγέλιο, δεν το άνοιξε, παρά την κτύπησε απαλά στο κεφάλι της τρεις φορές και το δαιμόνιο έφυγε αμέσως!! Η γυναίκα άρχισε να κλαίει και να φιλάει το δαγκωμένο πόδι! Ο πατέρας της μάλιστα, έπεσε στα πόδια του Αγίου και τον παρακαλούσε να δεχθή το πουγκί με τα χρήματά του:
Και ο Γέροντας του είπε:
«Κράτησε τα λεφτά σου. Η πίστη μας δεν πουλιέται!»!!!
Μία φορά, του πήγε ένας Τούρκος δύο ζώα μπαχτσίς (δώρο), διότι απέκτησε η στείρα γυναίκα του δύο παιδιά με το ευλογημένο φυλακτό που της έστειλε ο Χατζεφεντής.
Τότε, ο Γέροντας, του έκανε αυστηρή παρατήρηση με τα εξής λόγια:
«Στο χωριό σου πτωχούς δεν είχες;;
Τί μου τα κουβάλησες εδώ, γιά να σου πω το αφερίμ (μπράβο);;
Εγώ μπαχτσίσια δεν μαζεύω!»!!!
Στην Εκκλησία υπήρχε μία καμάρα, στην οποία άφηναν, προαιρετικά, χρήματα γιά τους πτωχούς. Οι πτωχοί τότε, πήγαιναν μόνοι τους, και έπαιρναν όσα είχαν ανάγκη! Περισσότερα φοβόντουσαν να πάρουν, γιά να μην τους τιμωρήσει ο Θεός.
Ο Γέροντας τα χρήματα δεν τα έπιανε ποτέ στα ίδια του τα χέρια, όχι μόνο γιά να αποφύγει το πάθος της φιλαργυρίας, αλλά κυρίως γιά να μην περνάει, ούτε από το μυαλό των Χριστιανών ή των Τούρκων, ότι έχει την ιερωσύνη ως επάγγελμα!
Τα πρόσφορα της Εκκλησίας, όχι μόνο δεν τα έπαιρνε στο σπίτι του, αλλά δεν τα έδινε ούτε στους κοντινούς, γνωστούς και φίλους του. Μόνο τα έστελνε κρυφά, την νύκτα, σε δυστυχισμένες οικογένειες με τον ψάλτη τον Πρόδρομο!
