Κάποιος Κληρικός γέρων ονόματι
Βονιφάτιος, διηγείται πως τον καιρό που σαν παιδί
κατοικούσε με την μητέρα του, όταν έβγαινε από το σπίτι, επέστρεφε άλλοτε χωρίς
πουκάμισο και συχνότερα χωρίς χιτώνα, γιατί μόλις έβρισκε κανένα γυμνό,
ξεντυνόταν ο ίδιος και έντυνε εκείνον, για να ενδυθεί την θεία ανταπόδοση στα
μάτια του θεού.
Η μητέρα του συχνά συνήθιζε να τον επιπλήττει, λέγοντας πως δεν
είναι δίκαιο, την στιγμή που και ο ίδιος είναι άπορος, να σκορπάει τα ρούχα του
στους φτωχούς. Αυτή, κάποια ημέρα μπήκε στο κελάρι, και βρίσκει σχεδόν όλο το
σιτάρι που είχε οικονομήσει για εφοδιασμό ολόκληρης της χρονιάς, να το έχει
ξοδέψει ο γιός της στους φτωχούς. Άρχισε να κτυπιέται ολόκληρη και να οδύρεται
που έχασε τα εφόδια της χρονιάς. Έρχεται τότε το παιδί του Θεού, ο Βονιφάτιος,
και άρχισε να την παρηγορεί με ότι λόγια μπορούσε. Καθώς αυτή δεν δεχόταν καμία
παρηγοριά της ζήτησε να βγει από το κελάρι. Το παιδί του Θεού παρέδωσε εκεί τον
εαυτό του στην προσευχή. Λιγάκι μετά βγήκε έξω και βρήκε την μητέρα του και την
οδήγησε στο κελάρι, το οποίο βρέθηκε τόσο γεμάτο από σιτάρι, που δεν ήταν ούτε
πριν όταν η μητέρα του χαιρόταν πως είχε συνάξει τροφή για όλη την χρονιά. Και
αφού είδε αυτό το θαύμα η μητέρα του άρχισε πλέον η ίδια να τον παροτρύνει να
δίνει, εφόσον ήταν άνθρωπος με χάρισμα να λαμβάνει από το Θεό όσα ζητήσει.
Η
μητέρα του συνήθιζε να εκτρέφει πουλερικά στο προαύλιο του σπιτιού τους, αλλά
μια αλεπού ερχόταν από τα γειτονικά μέρη
και τις έπαιρνε. Κάποια μέρα λοιπόν, ενώ βρισκόταν στο προαύλιο ο μικρός
Βονιφάτιος, ήλθε κατά την συνήθεια η αλεπού και άρπαξε μια κότα. Αυτός γρήγορα
μπήκε στην Εκκλησία, έπεσε κάτω με προσευχή, και με δυνατή φωνή είπε: «Σου
αρέσει Κύριε να μην μπορώ να τρώγω από τα εκθρέμματα της μητέρας μου; Να που
μια αλεπού καταβροχθίζει τις κότες που εκτρέφει η μητέρα μου» Έπειτα σηκώθηκε
από την προσευχή και βγήκε έξω. Και αμέσως η αλεπού γύρισε πίσω, άφησε την κότα
που κρατούσε με το στόμα της και η ίδια μπροστά στα μάτια του έπεσε και πέθανε.
