Διηγήθηκε ένας Γέροντας ότι, κάποιος αδελφός ήθελε να φύγει γιά να μονάσει, αλλά τον εμπόδιζε η ίδια η μητέρα του. Αυτός όμως δεν παραιτούνταν από τον σκοπό του και έλεγε:
«Θέλω να σώσω την ψυχή μου».
Η μητέρα του, αν και προσπάθησε πολύ να τον εμποδίσει, δεν τα κατάφερε και τελικά υποχώρησε στην επιθυμία του.
Έφυγε λοιπόν, έγινε μοναχός, αλλά ξόδεψε τη ζωή του με αμέλεια...
Κάποτε πέθανε η μητέρα του, και μετά από ένα χρονικό διάστημα συνέβη να αρρωστήσει και αυτός πολύ βαρειὰ. Κάποια στιγμή ήλθε σε πνευματική έκσταση και «αρπάχθηκε» στην Αιώνια Κρίση, όπου ευρήκε την μητέρα του, ανάμεσα στους καταδίκους...
Εκείνη, λοιπόν, μόλις τον είδε, με έκπληξη του λέει:
«Τί συμβαίνει, παιδί μου; Κι εσύ καταδικάσθηκες, να έλθης στον τόπο αυτό; Πού πήγαν τα λόγια που έλεγες: “Θέλω να σώσω την ψυχή μου”;;».
Ντροπιάσθηκε ο μοναχός μ᾿ αυτά που άκουσε, και στεκόταν καταλυπημένος, μη μπορώντας να της δώσει καμμιά απάντηση... Οικονόμησε όμως ο Φιλάνθρωπος Θεός και μετά το όραμα αυτό, ανέλαβε από την ασθένειά του. Και επειδή σκέφθηκε ότι, από τον Θεόν επετράπη να έχει μία τέτοια αποκάλυψη, έγινε έγκλειστος και φρόντιζε γιά τη σωτηρία του, μετανοώντας και κλαίοντας γιά όσα, μέσα στην αμέλειά του, έπραξε προηγουμένως.
Και τόσο μεγάλη ήταν η κατάνυξή του, ώστε πολλοί τον παρακαλούσαν να υποχωρήσει λίγο, μήπως και υποστή κάποια ζημιά, από τα υπερβολικά δάκρυα.
Αυτός όμως δεν παρηγοριόταν με τίποτε, και έλεγε:
«Εάν δεν μπόρεσα να αντέξω τον εξευτελισμό από τα λόγια της μητέρας μου, πώς θα σηκώσω κατά την ημέρα της κρίσεως την αισχύνη μπροστά στον Χριστόν και τους Αγίους Αγγέλους Του;;»!!
«Θέλω να σώσω την ψυχή μου».
Η μητέρα του, αν και προσπάθησε πολύ να τον εμποδίσει, δεν τα κατάφερε και τελικά υποχώρησε στην επιθυμία του.
Έφυγε λοιπόν, έγινε μοναχός, αλλά ξόδεψε τη ζωή του με αμέλεια...
Κάποτε πέθανε η μητέρα του, και μετά από ένα χρονικό διάστημα συνέβη να αρρωστήσει και αυτός πολύ βαρειὰ. Κάποια στιγμή ήλθε σε πνευματική έκσταση και «αρπάχθηκε» στην Αιώνια Κρίση, όπου ευρήκε την μητέρα του, ανάμεσα στους καταδίκους...
Εκείνη, λοιπόν, μόλις τον είδε, με έκπληξη του λέει:
«Τί συμβαίνει, παιδί μου; Κι εσύ καταδικάσθηκες, να έλθης στον τόπο αυτό; Πού πήγαν τα λόγια που έλεγες: “Θέλω να σώσω την ψυχή μου”;;».
Ντροπιάσθηκε ο μοναχός μ᾿ αυτά που άκουσε, και στεκόταν καταλυπημένος, μη μπορώντας να της δώσει καμμιά απάντηση... Οικονόμησε όμως ο Φιλάνθρωπος Θεός και μετά το όραμα αυτό, ανέλαβε από την ασθένειά του. Και επειδή σκέφθηκε ότι, από τον Θεόν επετράπη να έχει μία τέτοια αποκάλυψη, έγινε έγκλειστος και φρόντιζε γιά τη σωτηρία του, μετανοώντας και κλαίοντας γιά όσα, μέσα στην αμέλειά του, έπραξε προηγουμένως.
Και τόσο μεγάλη ήταν η κατάνυξή του, ώστε πολλοί τον παρακαλούσαν να υποχωρήσει λίγο, μήπως και υποστή κάποια ζημιά, από τα υπερβολικά δάκρυα.
Αυτός όμως δεν παρηγοριόταν με τίποτε, και έλεγε:
«Εάν δεν μπόρεσα να αντέξω τον εξευτελισμό από τα λόγια της μητέρας μου, πώς θα σηκώσω κατά την ημέρα της κρίσεως την αισχύνη μπροστά στον Χριστόν και τους Αγίους Αγγέλους Του;;»!!
Μέγα Γεροντικό.
