Είπε ο αββάς Ζωσιμάς:
<<Όταν εμόναζα σε κάποιο Μοναστήρι της Τύρου, πριν βγω ακόμα στην έρημο, μας επισκέφθηκε ένας ενάρετος γέροντας, την ώρα μάλιστα που μελετούσαμε τα «Αποφθέγματα των Αγίων Γερόντων».
Διαβάζοντας, φθάσαμε στον ασκητή εκείνο, προς τον οποίο πήγαν οι λησταί και του είπαν:
«Θέλουμε όλα όσα έχεις στο κελλί σου».
Κι εκείνος απήντησε:
«Όσα σας φαίνονται καλά, παιδιά μου, πάρτε τα»!
Τα πήραν λοιπόν όλα, και έφυγαν. Άφησαν μόνο ένα σκαλιστήρι. Το παίρνει αμέσως ο γέροντας και τρέχει πίσω τους, φωνάζοντας:
«Παιδιά , πάρτε και αυτό, το ξεχάσατε!».
Οι λησταί, τότε, θαυμάζοντας την ανεξικακία του ασκητή, επέστρεψαν όλα τα πράγματα που είχαν πάρει και μετανοημένοι είπαν μεταξύ τους:
«Πραγματικά ο άνθρωπος αυτός είναι του Θεού».
Μόλις λοιπόν το διαβάσαμε αυτό, μου λέει ο γέροντας επισκέπτης μας:
«Ξέρεις αββά Ζωσιμά, αυτό το περιστατικό, πολύ με ωφέλησε!».
«Με ποιόν τρόπο, γέροντα;», τον ερώτησα εγώ.
Και μου διηγήθηκε τα εξής:
«Κάποτε, που έμενα στα μέρη του Ιορδάνη, εδιάβασα αυτό το περιστατικό που μόλις ακούσαμε, θαύμασα τον ανεξίκακο γέροντα και έλεγα μέσα μου:
«Κύριε, Εσύ που με αξίωσες να έλθω στο σχήμα των Αγίων αυτών γερόντων, αξίωσέ με ν’ ακολουθήσω και τα ίχνη τους»!
Καθώς λοιπόν είχα τούτο τον πόθο, μετά δύο ημέρες φθάνουν λησταί στο κελλί μου. Μόλις κτύπησαν την πόρτα, και κατάλαβα ότι ήταν λησταί, είπα μέσα μου:
«Δόξα τω Θεώ! Τώρα είναι καιρός να δείξω τον καρπό του πόθου μου!».
Άνοιξα και τους εδέχθηκα με ιλαρότητα. Άναψα ένα λυχνάρι και άρχισα να τους δείχνω τα πράγματα μου, λέγοντας:
«Μην
ανησυχείτε. Πιστεύω ότι με τη Χάρη του Κυρίου δεν θα σας κρύψω τίποτε».
«Έχεις χρυσάφι;», με ερωτούν αυτοί.
«Ναι, έχω τρία νομίσματα».
Και άνοιξα μπροστά τους ένα κουτί. Τα πήραν κι έφυγαν με ειρήνη.
Ακούγοντας την ιστορία αυτή, λέγω στον γέροντα, αστειευόμενος:
«Γέροντα, οι λησταί αυτοί τελικά γύρισαν πίσω, όπως και στον γέροντα της ιστορίας
μας;».
Και αμέσως μου απαντάει:
«Ο Θεός να μην το δώσει, γιατί εγώ δεν ήθελα να επιστρέψουν» >>!!
