Κάποτε, λέγει ένας αδελφός στον γέροντα Χαράλαμπο τον Διονυσιάτην:
«Γέροντα, ένας μοναχός κάθεται στον δείνα τόπον. Ο καϋμένος δεν έχει τίποτε. Αν του πάνε οι άλλοι, τρώει, αν όχι, δεν πάει να ζητήση. Να του στείλουμε λίγο μαγειρεμένο φαγητό να φάει;».
Και ο διακριτικός γέροντας, ερωτά:
«Μπορεί να δουλέψει αυτός ο μοναχός;».
«Ναι γέροντα», απήντησε ο αδελφός.
«Αλλά θα μου πης, είναι ασκητής και γι’ αυτό δεν δουλεύει. Έστω... Μπορεί, τουλάχιστον, να περπατήση;».
«Ναι γέροντα, μπορεί».
«Τότε να του πήτε, όποτε θέλει να έρχεται εδώ. Η πόρτα μας είναι πάντα ανοικτή. Να φάη, να πιή και να πάρη και την “κουμπάνια” του (διάφορες προμήθειες)».
«Μα, γέροντα, δεν έχει παραπάνω αξία να του τα πάμε εμείς;», ερώτησε με απορία ο νεαρός αδελφός.
«Έχει, βέβαια! Όταν χρειάζεται όμως! Εδώ παρά κάτω μένει ο πατήρ Παΐσιος. Αυτός είναι πράγματι ασκητής! Και όμως, στο σπίτι του, το παξιμάδι του το βγάζει με τον κόπο του! Εδώ όταν έρχεται, κάθεται στην τράπεζα και τρώει ό,τι τρώμε και εμείς.
Οι άλλοι δυό Βλάχοι (Ρουμάνοι) μοναχοί, εδώ κάτω στον λάκκον, είδες τί ακρίβειαν έχουν; Αυτούς μάλιστα, αξίζει να τους βοηθήσουμε!
Ο γέροντας Φιλάρετος, ενενήντα χρονών, υπηρετεί τον παράλυτον παραγυιόν του (π. Βαρθολομαίο), εξήντα χρονών. Αυτοί ζουν με τελείαν πίστιν! Σε αυτούς στέλνω τακτικά φαγητό. Και όμως πολλές φορές το γυρίζουν πίσω. Τί σου είπε προχθές ο γερο-Φιλάρετος που επήγες;».
«Ναι, γέροντα, εθαύμασα ακρίβειαν!
Μου είπε: “Γιά σήμερα έχουμε να φάμε, δεν θέλω”.
Του λέγω: “Δεν πειράζει, κράτα το φαγητό γιά αύριο”.
Και μου απαντά: “Ευχαριστώ, αλλά δεν μπορώ… να πληρώσω (πληρωμή εδώ εννοεί την πνευματική!)”!».
Και προσθέτει ο γέροντας Χαράλαμπος:
«Βλέπεις τί πίστιν;;!!
Δεν είπε μέσα του: “Κι αν αύριο δεν φέρει κανένας, τί θα φάμε;”.
Αυτή είναι η τέλεια εμπιστοσύνη στον Θεόν!
Να ποιοί είναι ασκητές!
Αυτοί είναι γνήσιοι δούλοι του Θεού!
Ο γέροντάς μου o Ιωσήφ μας έλεγε, ότι μερικοί είναι πλανεμένοι. Ενώ μπορούν να συντηρηθούν μόνοι τους, περιμένουν από τους άλλους. Και όταν τους τα πας, ακόμη και στα πόδια τους, τότε είναι που φουσκώνουν μέσα τους, και λένε: “Να, πώς φροντίζει ο Θεός τους ασκητές”. Και έτσι με αυτόν τον τρόπον αναπαύονται στην πλάνη τους. Αν τους εξετάσης τί άσκησιν κάμνουν, τότε θα καταλάβης πόσο δίκαιον είχε ο γέροντάς μου!»!!
Πηγή: «Παπά-Χαράλαμπος Διονυσιάτης, ο απλοϊκός ηγούμενος και διδάσκαλος της νοεράς προσευχής» Ιωσήφ Μ.Δ.
