«Οι αγράμματοι και ακαλλιέργητοι άνθρωποι, θεωρούν τα λόγια γελοίο πράγμα και δεν θέλουν να τ’ ακούν, επειδή ελέγχεται η αγραμματοσύνη τους και θέλουν να είναι όλοι όμοιοί τους…
Κατά τον ίδιο τρόπο και όσοι ζουν και συμπεριφέρονται ακόλαστα, φροντίζουν, να αποδείξουν ότι, όλοι είναι χειρότεροί τους, νομίζοντας πως από το πλήθος των κακών θα επιτύχουν το ακατηγόρητο γιά τους εαυτούς τους…
Η άτονη, χαλαρή και νωθρή ψυχή τους, θολώνει από την κακία, που περιλαμβάνει ασωτία, υπερηφάνεια, απληστία, οργή, προπέτεια, λύσσα, φόνο, οδυρμό, φθόνο, πλεονεξία, αρπαγή, πόνο, ψεύδος, ηδονή, οκνηρία, λύπη, δειλία, αρρώστια, μίσος, κατηγορία, αδυναμία, πλάνη, άγνοια, απάτη, λήθη Θεού...
Με τέτοιες και παρόμοιες κακίες,
τιμωρείται η άθλια ψυχή, που χωρίζει τον εαυτό της από τον Θεόν»!!
Μέγας Αντώνιος (251-356)
