«Και ποιός μισεί τόσο πολύ την αμαρτία όσο οι Άγιοι;
Και όμως, δεν μισούν εκείνον που αμαρτάνει, ούτε τον κατακρίνουν, ούτε τον αποστρέφονται, αλλά υποφέρουν μαζί του, τον συμβουλεύουν, τον παρηγορούν, τον γιατρεύουν σαν άρρωστο μέλος του σώματός τους!
Οι Άγιοι, κάνουν τα πάντα γιά να τον σώσουν!
Όπως ακριβώς κάνουν οι ψαράδες, όταν ρίχνουν το αγκίστρι στην θάλασσα και πιάνουν μεγάλο ψάρι και καταλαβαίνουν ότι κτυπιέται δυνατά και κουνιέται πέρα-δώθε. Μάλιστα, δεν το τραβάνε αμέσως και απότομα, διότι κόβεται η πετονιά και χάνεται τελείως το ψάρι... Αλλά, με εξυπνάδα χαλαρώνουν την πετονιά και το αφήνουν να πάη όπου θέλει. Και όταν καταλάβουν ότι, εξαντλήθηκαν οι δυνάμεις του και ησύχασε η ορμή του, τότε αρχίζουν πάλι σιγά-σιγά να το τραβούν!
Με την μακροθυμία και την αγάπη τραβούν τον αδελφό και δεν τον απωθούν, ούτε τον σιχαίνονται. Και όπως η μητέρα που έχει άσχημο παιδί, δεν το σιχαίνεται, ούτε το αποφεύγει, αλλά με ευχαρίστησι το στολίζει και κάνει ό,τι μπορεί γιά να το ομορφύνη, έτσι πάντα σκεπάζουν, στολίζουν, φροντίζουν, ώστε και αυτόν που αμαρτάνει να τον διορθώσουν την κατάλληλη στιγμή, και να μην αφήσουν να πάθη και κανένας άλλος κακό, εξ αιτίας του, αλλά και οι ίδιοι, να προκόψουν περισσότερο στην αγάπη του Χριστού!»!!!
Αββάς Δωρόθεος (6ος αιώνας).
